De tijd vliegt
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
12 November 2012 | Zuid-Afrika, Stanger
Het is ongelofelijk hoe de tijd vliegt, hier in het trage Zuid-Afrika. Mijn coschap loopt alweer bijna ten einde. Zes weken in Stanger Hospital hebben me net zoveel bijgebracht als twee jaar coschappen in Nederland. Vaardigheden die je normaal na het artsexamen pas echt leert: ontelbaar veel hechtingen en lumbaalpuncties, mijn eerste intubatie en reanimatie. Maar nog waardevoller dan specifieke vaardigheden, is dat het zelfstandig werken hier me heeft gedwongen op mijn eigen oordeel te leren vertrouwen. Het zweet breekt me niet meer uit bij iedere zieke patiënt, ik weet wanneer ik het zelf nog aankan en wanneer ik hulp nodig heb.
Gelukkig biedt de dagelijkse realiteit genoeg tegenwicht aan deze politiek correcte ervaringen. Zoals ik al zei: Zuid-Afrika is tráág. Alles gaat zo sloom en inefficiënt mogelijk. Mensen denken, praten en lopen langzaam, en ze buigen zich het liefst met zijn tienen over één bezigheid. In de supermarkt of op de weg is dit soms al frustrerend, maar in het ziekenhuis is het om gek van te worden. Zowel werknemers als patiënten zijn gemoedelijk op het apathische af. Het is schokkend hoe de zorg hier tekortschiet; nog schokkender hoe niemand ook maar enige behoefte heeft dat te veranderen.
Vorige week was er een artsenvergadering en bleef ik alleen achter op de A&E. Op een gegeven moment kwam een ambulancebroeder naar me toe om, nogal onverschillig, een binnengebrachte patiënt over te dragen: een 60-jarige man met sinds enkele uren bestaande 'malaise'. Wat ik aantrof was een diep comateuze patiënt met snurkende ademhaling. Dit leek me een goed moment om de vergadering te onderbreken. Sarah ging met me mee, dacht aan een beroerte, en vroeg de verpleegkundige een maagsonde in te brengen om aspirine te geven. Zij vond echter dat deze comateuze meneer best nog kon slikken, en spoot de aspirine met een spuitje gewoon in zijn mond. Hierop begon patiënt te braken, een paar seconden later kreeg hij een hartstilstand... De monitor registreerde ventrikelfibrilleren, maar het hoofd van de A&E besloot dat de prognose te slecht was om te defibrilleren. Bizar genoeg moest hierbij wel nog een kwartier worden doorgegaan met – volstrekt kansloze – reanimatie.
Nu is dit een uitzonderlijk dramatisch voorbeeld, maar vrijwel dagelijks gebeuren er ongelofelijke dingen in het ziekenhuis. Met de Engelse artsen heb ik de gewoonte om extreme verhalen uit te wisselen, wanneer we aan het eind van de dag terugrijden van Stanger naar onze veilige Dolphin Coast. Toby die een stikkende patiënt probeerde te intuberen, maar geen enkele hulp kreeg van de verpleging omdat zij op dat moment hun ochtendlied stonden te zingen. Cat die klaarstond om een keizersnede te starten vanwege een baby in nood, maar nog 20 minuten moest wachten tot het operatieteam klaar was met hun theepauze. (Wonderbaarlijk genoeg is het voor deze beide patiënten wel goed afgelopen.)
Ook heb ik ondertussen een weekenddienst meegedraaid op de A&E, 16 uur lang van zaterdagmiddag tot zondagochtend. Na wekenlang de verhalen van mijn collega's te hebben aangehoord, bleek ik toch nog te hebben onderschat hoe het er hier tijdens de nachten aan toe gaat. Bizar wat mensen elkaar aandoen met bush knives, schroevendraaiers en Zulu-speren. Bizar hoe patiënten die in Nederland naar een traumacentrum zouden gaan, hier worden opgevangen door één arts-assistent. Bizar hoe je na uren al niet meer schrikt van de meest vreselijke verwondingen.
Minder extreem, maar wel vermeldenswaardig: het feit dat iedere dag weer iets anders out of stock is in het ziekenhuis, variërend van penicilline tot toiletpapier. De manier waarop één ambulance regelmatig twee of drie patiënten tegelijk bij het ziekenhuis aflevert. De verborgen – maar ook minder goed verborgen – slaapplaatsen die overal in het ziekenhuis te vinden zijn, en waar allerhande personeel overdag graag gebruik van maakt.
Ondertussen vermaken Michiel en ik ons nog prima tijdens de avonden en weekenden. Ook buiten werktijd trekken we veel op met mijn Engelse collega's. Favoriete bezigheid is braaien, wat bij hun geweldige appartementen tenminste enigszins overdekt kan – het weer zat de afgelopen weken niet mee. Verder was alweer een paar weken geleden in Durban de halve finale van de Currie Cup, de nationale rugby-competitie. Wij waren natuurlijk supporters van het team van onze eigen provincie, de KwaZulu-Natal Sharks. Een week later, tijdens mijn weekenddienst, is Michiel met een hele groep naar de finale geweest. Hierbij presteerde hij het om een blauw-witte trui aan te trekken: de outfit van de – winnende – tegenpartij.
Afgelopen weekend zijn we met zijn tweeën naar St. Lucia gegaan. We hebben gekajakt tussen de hippo's en crocs, zenuwslopend maar vooral onwijs stoer. In het wetland park hebben we vanuit de auto nog veel meer nijlpaarden en krokodillen gespot. Zondag gingen we naar iMfolozi, de andere helft van het Hluhluwe game reserve. Nog altijd geen leeuw of luipaard gezien, maar we kunnen nu wel giraffen en hyena's toevoegen aan onze lijst met dieren.
Dit weekend kwamen Stefan en Marije langs. Voor het eerst in lange tijd hadden we mooi weer, dus nadat we van het terras kwamen, zouden we thuis gaan braaien. Helaas bleek onze autoruit ingeslagen. Fantastische timing. Vervolgens presteerde ik het ook nog om de auto achteruit uit te parkeren – recht tegen een andere auto aan. De uren hierna hebben we dus besteed bij het politiebureau, waar de agenten voor de enorme opgave stonden twéé aangiftes voor ons rond te moeten krijgen. Had ik al verteld dat Zuid-Afrikanen traag en inefficiënt zijn? Hierna konden we voor de derde keer in drie weken terug naar ons autoverhuurbedrijf. De vorige keren hadden we buiten onze schuld een kapotte ruitenwisser en lekke band, waarbij we de laatste keer zelfs excuses kregen en een upgrade van Volkswagen Polo naar Toyota Corolla. We vermoeden dat dit iets te maken had met de ziekenhuiskleding die ik aan had ('I am so sorry Doc'). Nu presenteerden we ons helaas in zomerkleding, bezweet, met deels zelf veroorzaakte schade, en werden we duidelijk anders behandeld. Bijna werden we gedowngraded naar een Suzuki Alto, maar met vereende overredingskracht hebben we uiteindelijk een nieuwe Corolla meegekregen.
Tegen de tijd dat we eindelijk terugkwamen hadden Stefan en Marije zich ontpopt tot geweldige gastheer en -vrouw in ons huis: boodschappen waren gedaan, de braai en wijn stonden klaar. Na een dagje strand zijn ze vandaag vertrokken naar St. Lucia. Woensdag rond ik mijn coschap af, donderdag gaan we ze achterna richting Swaziland en het Krugerpark. Raar om hier alweer weg te gaan, het voelt alsof we in korte tijd best wat hebben opgebouwd. Toch heb ik natuurlijk vooral enorm veel zin in de komende zes weken!
Gelukkig biedt de dagelijkse realiteit genoeg tegenwicht aan deze politiek correcte ervaringen. Zoals ik al zei: Zuid-Afrika is tráág. Alles gaat zo sloom en inefficiënt mogelijk. Mensen denken, praten en lopen langzaam, en ze buigen zich het liefst met zijn tienen over één bezigheid. In de supermarkt of op de weg is dit soms al frustrerend, maar in het ziekenhuis is het om gek van te worden. Zowel werknemers als patiënten zijn gemoedelijk op het apathische af. Het is schokkend hoe de zorg hier tekortschiet; nog schokkender hoe niemand ook maar enige behoefte heeft dat te veranderen.
Vorige week was er een artsenvergadering en bleef ik alleen achter op de A&E. Op een gegeven moment kwam een ambulancebroeder naar me toe om, nogal onverschillig, een binnengebrachte patiënt over te dragen: een 60-jarige man met sinds enkele uren bestaande 'malaise'. Wat ik aantrof was een diep comateuze patiënt met snurkende ademhaling. Dit leek me een goed moment om de vergadering te onderbreken. Sarah ging met me mee, dacht aan een beroerte, en vroeg de verpleegkundige een maagsonde in te brengen om aspirine te geven. Zij vond echter dat deze comateuze meneer best nog kon slikken, en spoot de aspirine met een spuitje gewoon in zijn mond. Hierop begon patiënt te braken, een paar seconden later kreeg hij een hartstilstand... De monitor registreerde ventrikelfibrilleren, maar het hoofd van de A&E besloot dat de prognose te slecht was om te defibrilleren. Bizar genoeg moest hierbij wel nog een kwartier worden doorgegaan met – volstrekt kansloze – reanimatie.
Nu is dit een uitzonderlijk dramatisch voorbeeld, maar vrijwel dagelijks gebeuren er ongelofelijke dingen in het ziekenhuis. Met de Engelse artsen heb ik de gewoonte om extreme verhalen uit te wisselen, wanneer we aan het eind van de dag terugrijden van Stanger naar onze veilige Dolphin Coast. Toby die een stikkende patiënt probeerde te intuberen, maar geen enkele hulp kreeg van de verpleging omdat zij op dat moment hun ochtendlied stonden te zingen. Cat die klaarstond om een keizersnede te starten vanwege een baby in nood, maar nog 20 minuten moest wachten tot het operatieteam klaar was met hun theepauze. (Wonderbaarlijk genoeg is het voor deze beide patiënten wel goed afgelopen.)
Ook heb ik ondertussen een weekenddienst meegedraaid op de A&E, 16 uur lang van zaterdagmiddag tot zondagochtend. Na wekenlang de verhalen van mijn collega's te hebben aangehoord, bleek ik toch nog te hebben onderschat hoe het er hier tijdens de nachten aan toe gaat. Bizar wat mensen elkaar aandoen met bush knives, schroevendraaiers en Zulu-speren. Bizar hoe patiënten die in Nederland naar een traumacentrum zouden gaan, hier worden opgevangen door één arts-assistent. Bizar hoe je na uren al niet meer schrikt van de meest vreselijke verwondingen.
Minder extreem, maar wel vermeldenswaardig: het feit dat iedere dag weer iets anders out of stock is in het ziekenhuis, variërend van penicilline tot toiletpapier. De manier waarop één ambulance regelmatig twee of drie patiënten tegelijk bij het ziekenhuis aflevert. De verborgen – maar ook minder goed verborgen – slaapplaatsen die overal in het ziekenhuis te vinden zijn, en waar allerhande personeel overdag graag gebruik van maakt.
Ondertussen vermaken Michiel en ik ons nog prima tijdens de avonden en weekenden. Ook buiten werktijd trekken we veel op met mijn Engelse collega's. Favoriete bezigheid is braaien, wat bij hun geweldige appartementen tenminste enigszins overdekt kan – het weer zat de afgelopen weken niet mee. Verder was alweer een paar weken geleden in Durban de halve finale van de Currie Cup, de nationale rugby-competitie. Wij waren natuurlijk supporters van het team van onze eigen provincie, de KwaZulu-Natal Sharks. Een week later, tijdens mijn weekenddienst, is Michiel met een hele groep naar de finale geweest. Hierbij presteerde hij het om een blauw-witte trui aan te trekken: de outfit van de – winnende – tegenpartij.
Afgelopen weekend zijn we met zijn tweeën naar St. Lucia gegaan. We hebben gekajakt tussen de hippo's en crocs, zenuwslopend maar vooral onwijs stoer. In het wetland park hebben we vanuit de auto nog veel meer nijlpaarden en krokodillen gespot. Zondag gingen we naar iMfolozi, de andere helft van het Hluhluwe game reserve. Nog altijd geen leeuw of luipaard gezien, maar we kunnen nu wel giraffen en hyena's toevoegen aan onze lijst met dieren.
Dit weekend kwamen Stefan en Marije langs. Voor het eerst in lange tijd hadden we mooi weer, dus nadat we van het terras kwamen, zouden we thuis gaan braaien. Helaas bleek onze autoruit ingeslagen. Fantastische timing. Vervolgens presteerde ik het ook nog om de auto achteruit uit te parkeren – recht tegen een andere auto aan. De uren hierna hebben we dus besteed bij het politiebureau, waar de agenten voor de enorme opgave stonden twéé aangiftes voor ons rond te moeten krijgen. Had ik al verteld dat Zuid-Afrikanen traag en inefficiënt zijn? Hierna konden we voor de derde keer in drie weken terug naar ons autoverhuurbedrijf. De vorige keren hadden we buiten onze schuld een kapotte ruitenwisser en lekke band, waarbij we de laatste keer zelfs excuses kregen en een upgrade van Volkswagen Polo naar Toyota Corolla. We vermoeden dat dit iets te maken had met de ziekenhuiskleding die ik aan had ('I am so sorry Doc'). Nu presenteerden we ons helaas in zomerkleding, bezweet, met deels zelf veroorzaakte schade, en werden we duidelijk anders behandeld. Bijna werden we gedowngraded naar een Suzuki Alto, maar met vereende overredingskracht hebben we uiteindelijk een nieuwe Corolla meegekregen.
Tegen de tijd dat we eindelijk terugkwamen hadden Stefan en Marije zich ontpopt tot geweldige gastheer en -vrouw in ons huis: boodschappen waren gedaan, de braai en wijn stonden klaar. Na een dagje strand zijn ze vandaag vertrokken naar St. Lucia. Woensdag rond ik mijn coschap af, donderdag gaan we ze achterna richting Swaziland en het Krugerpark. Raar om hier alweer weg te gaan, het voelt alsof we in korte tijd best wat hebben opgebouwd. Toch heb ik natuurlijk vooral enorm veel zin in de komende zes weken!
-
12 November 2012 - 13:04
Tilly:
Hoi wereldreizigers,
Je kunt wel zien dat ik niets anders te doen heb dan mensen in den vreemden volgen want ik ben steeds de eerste die rageert op jullie berichten...
Naast Chantal die zich voor een half jaar in Zuid-Oost Azie bevindt volg ik ook mijn zwager en nichtje voor 7 weken in Myanmar.
Maar wat een ongelooflijke ervaringen die Eva heeft. Wat zal je blij zijn met een dergeljk coschap... beter had je het niet kunnen leren...denk ik... Maar wat zal jij blij zijn dat je zelf uit een beschaafd westers land komt waar het gelukkig een stuk beter geregeld is dan daar. Ik hoop alleen niet dat jij door je ervaringen een dergelijke houding mee neemt naar je eerst volgende baan...maar zeker is wel dat je niet snel meer zenuwachtig zal worden..
Ik hoop dat julie en prachtige reis gaan maken en dat wij weer mee mogen reizen in jullie verhalen. Heel erg veel plezier en avontuur!!
groetjes,
Tilly -
12 November 2012 - 15:50
Ageeth:
Hoi lieve Eva eN Michiel,
Wat een indrukwekkend verhaal zeg! En wat knap dat je je daar staande kan houden Eva. Je maakt heel wat mee en dat is inderdaad enorm leerzaam maar ook heel moeilijk lijkt me...Denk ik dat ik wat meemaak op de meldkamer???
Trots hoor op mijn nicht! En ook nog genieten tussendoor, wat een geweldige foto's!! Blijf lekker schrijven dan geniet ik een beetje met jullie mee! Veel plezier en voorzichtig...
Liefs Ageeth -
12 November 2012 - 16:30
Ellen:
Ongelófelijk!! Bizar!!
Eva, jij komt straks als een ander mens terug! (Je kómt toch wel terug?:) )
Wat heb ik een respect voor jou, dat je dit allemaal doet.....
Ik wens je een paar goede laatst dagen en dan voor daarna: Véél schrijven over jullie avonturen hoor!
Heel veel moois voor jullie de komende weken!
En Michiel, die baard is het tóch niet helemaal, hoor! (wél makkelijk straks)
Ellen
XXX -
12 November 2012 - 17:51
Sterre:
Hi lieve zus en (schoon)broer!
Ongelooflijk dat jullie al zo ver in jullie reis, al zal het volgende deel ook wel super tof worden! Wel onverwacht dat al die vreselijke verhalen die we verwachtte uit Zuid-Afrika meer betrekking hebben op de mentaliteit dan op gewelddadige verwondingen. Ik heb het verhaal ook naar Katelijn gestuurd, die zal het ook wel interessant vinden. Ik hoop dat Michiel zich ook vermaakt de hele dag en dat het goed gaat met zijn hand. Niet Sinterklaas vergeten, hè? :P Veel succes de laatste weken!
Dikke Zoen
Sterre
ps, aaaah, leuk baby zwijntje! :3 -
12 November 2012 - 18:34
Judith:
Allerliefste dochter Eva,
Weer een fantastisch verhaal, ik heb het ook doorgestuurd naar mijn "ziekenhuis collega's", onder het mom "het kan altijd erger...". Heb vorige week een coassistent gesproken (die heeft gesolliciteerd voor de opleiding psychiatrie 2014). Hij vertelde dat hij een aantal mnd in Johannesburg heeft gewerkt
als co. . Heeft zich behoorlijk bedreigd gevoel door alle gewelddadige mensen onder invloed en kreeg te maken met vooral schiet- en snijwonden. Je begrijpt dat ik mij zorgen maak! ( p.s.hij heet Valentijn, komt van het UMCU en kent Leonie)
Toch vraag ik me af of je niet langer wilt blijven, zoals besproken. Het is wel een kans en je hebt gelijk dat er hier niet veel (boeiends) te doen is. Ik hoop je binnenkort te spreken.
Hele dikke zoenen en nog veel plezier daar.
mama -
12 November 2012 - 20:33
Jeannette:
Ha Eva en Michiel,
Wat een ervaringen zeg! Klinkt heel erg bijzonder om daar te zijn. In het ziekenhuis, maar eigenlijk dus ook daarbuiten! Ik hoop dat jullei ervan genieten.
Liefs
Jeannette -
13 November 2012 - 08:03
Papa (Frank):
Hoi Eva & Michiel,
Aan de verhalen te zien, heb je Reference Letter duidelijk verdiend. En de vakantie die nu gaat komen dus ook zeer zeker!! Ik hoop dat dat ent zo'n onvergetelijke ervaring wordt - en ik hoop dat er meer verhalen ge-upload worden om ons meet te kunnen laten genieten!
Geniet ervan! En bon voyage!
Papa -
14 November 2012 - 16:52
Marlies:
Kanjers zijn jullie, zal ik hoofdzuster worden daar?!! En natuurlijk volg ik je moeders raad op en stuur het door naar mijn collega's van de IC, wat hebben wij te klagen, veel liefs, en natuurlijk een enorme energie om dit werk daar voort te zetten, geniet ook van die prachtige natuur he!! Dikke kus uit Oudorp. -
14 November 2012 - 21:57
Leonie:
Wat een geweldig verhaal weer! Ik geloof je zo dat je hierbij veel meer leert dan bij andere coschappen. Daar ga je wat aan hebben als je klaar bent! :) Reizen gaat vast ook super zijn. Geniet ervan!
Liefs,
Leonie
ps, Valentijn ken ik inderdaad Judith. Volgens mij studeren we zelfs op dezelfde dag af. :) ook groetjes aan jullie allemaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
