Op naar huis
Door: Eva Klaver
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
26 Januari 2013 | Verenigde Arabische Emiraten, Dubai
Na zo lange tijd iedere dag samen te zijn geweest, was het best raar om Michiel naar een ander land te zien vertrekken. Toch waren mijn laatste drie weken in Zuid-Afrika superleuk, vooral dankzij alle geweldige mensen om me heen. Na Michiels vertrek ben ik ingetrokken bij Rob en Sarah (waarmee ik samenwerkte in A&E), Niharika (interne geneeskunde) en Cat (anesthesie). Ze wonen op één van de vele estates van Ballito, in een appartement met een enorm balkon waar alle kamers op uitkomen, uitzicht op zee en een paar minuten lopen van het strand.
De dertien Engelse en twee Nederlandse dokters van Stanger Hospital zijn hier allemaal pas een paar maanden, maar ze zijn natuurlijk behoorlijk op elkaar aangewezen en vormen ondertussen een hechte vriendengroep. Regelmatig wordt er flink gedronken, gerookt en gefeest, en ieder weekend worden er leuke dingen ondernomen. Samen met Toby, Sophie en drie vrienden van hen ben ik gaan paardrijden in de bergen van Lesotho – één van mijn meest indrukwekkende ervaringen in Zuid-Afrika. Na een hele dag rijden hadden we vijftig kilometer afgelegd, maar het voelde alsof we uren van de bewoonde wereld waren verwijderd. IJskoud en compleet gebroken zaten we rond het vuur, dronken rum en keken naar meest heldere sterren van de wereld. Het enige dat het nog mooier had kunnen maken was als Michiel erbij was geweest.
Mijn allerlaatste weekend in Zuid-Afrika heb ik met mijn tijdelijke huisgenootjes doorgebracht in Hluhluwe. Het was mooi als altijd, vooral toen we om vijf uur 's ochtends een wandeling maakten met een ranger en daarbij giraffen en een neushoorn zagen.
Ook de laatste weken in het ziekenhuis waren nog ontzettend de moeite waard. In plaats van terug te gaan naar A&E, heb ik meegelopen bij de anesthesie. Zes jaar lang heb ik dit specialisme volledig over het hoofd gezien, en nu blijkt het een van de mooiste vakken die er is. Zoals Toby tegen me zei: 'Je moet zo slim zijn als een internist en zo handig als een chirurg.' Op dit moment ben ik geen van beide, maar het geeft wel veel motivatie om eindelijk een specialisme te hebben gevonden dat me zo goed ligt.
Zoveel mogelijk liep ik mee met Toby en Sophie, die beide registrars zijn in Engeland en dus ongeveer halverwege hun opleiding tot anesthesist. Wanneer zij werden ingepikt door de Zuid-Afrikaanse interns, kon ik altijd meelopen met dokter Gumbi – een enorme gangster-Zulu met een veel te strak petje op zijn kale kop, gouden oorringen, grote zilveren jezuskruisen om zijn nek en briljante oneliners: 'remember there's never a crisis in anesthetics unless the patient's dead'.
In de chaos van Stanger Hospital zijn prikaccidenten en eye splashes een veelvoorkomend probleem. De helft van de Engelsen is ondertussen al aan de beurt geweest voor een maand lang HIV-pep (post-exposure prophylaxis), een medicijnencocktail die zelf ook niet ongevaarlijk is. Rob ontwikkelde na een week aan de pep een enorm abces in zijn keel, natuurlijk precies toen alle KNO-artsen op congres naar Kaapstad waren. Uiteindelijk hebben we het abces zelf gepuncteerd in A&E, en hem thuis een infuus met antibiotica gegeven – hij weigerde om in Stanger te worden opgenomen. Een van de andere dokters had nog een groter probleem, toen hij zijn eigen HIV-test positief zag terugkomen. Gelukkig bleek dat iemand in het lab een klein foutje had gemaakt en waarschijnlijk twee buisjes heeft omgewisseld.
Ook op andere fronten bewijst Zuid-Afrika toch echt wel een levensgevaarlijk land te zijn. Rob (alweer) kwam afgelopen zondagochtend thuis van zijn nachtdienst, en vertelde dat 's ochtends vroeg een groot gevecht was uitgebroken in A&E. Uiteindelijk bleek de dronken 18-jarige jongen die het gevecht begon een pistool op zak te hebben. Er is gelukkig niet geschoten, maar toch een behoorlijk eng idee. Nog enger om te bedenken dat deze jongen ongetwijfeld niet de enige is die met een wapen rondloopt in het ziekenhuis.
Niet ziekenhuisgerelateerd, maar wel interessant, is het feit dat er één regel is die iedere Zuid-Afrikaan heilig naleeft. Mensen steken en schieten elkaar neer, beroven en vermoorden elkaar, veroorzaken enorme verkeersongelukken, maar: Bij Een Stopbord Zal Men Stoppen. Er is hier geen regel om verkeer van links of rechts voorrang te geven – ieder kruispunt staat gewoon volgebouwd met stopborden. Al het naderend verkeer stopt en iedereen wacht af wie het eerst zal gaan rijden.
Maar het meest fascinerend blijft toch wel Africa Time, een fenomeen dat me tot nu toe niet is gelukt om goed te beschrijven. Africa Time is overal van toepassing, maar het is binnen het ziekenhuis denk ik nog net iets frustrerender dan erbuiten:
Een patiënt wordt binnengebracht na een ernstig ongeluk, zijn benen zijn verbrijzeld en de botfragmenten steken er aan alle kanten uit.
Dokter: 'Sister, can you get me some morphine please?'
Zuster: 'Morphine, yebo.' [Blijft staan.]
Dokter 'I mean now, please.'
Zuster: 'You mean now? Or now now?'
Dokter: 'Now now!'
Zuster: 'Yebo.' [Loopt weg. Komt tien minuten later terug. Zonder morfine.]
----------------------
En dan over naar Dubai: nogal een cultuurshock vergeleken met Zuid-Afrika. Extreem veilig en vriendelijk, maar ook sfeerloos en over-the-top. Belangrijkste bezienswaardigheden zijn de Burj Khalifa, het hoogste gebouw van de wereld, en de Emirates Mall, een enorm winkelcentrum dat vooral bekend is vanwege de indoor skibaan middenin de woestijn. Alles lijkt hier te draaien om het uitgeven van zoveel mogelijk geld.
Maar goed, ik ben hier natuurlijk niet voor Dubai maar voor Michiel, en Michiel werkt op dit moment iedere dag. Hij maakt lange dagen op Global Village, een enorm festival dat zes maanden duurt, en waar ontelbaar veel landen vertegenwoordigd zijn. Grappig is dat de Arabische landen relatief oververtegenwoordigd zijn: zelfs landen als Oman en Koeweit hebben een enorm verkoopterrein. Europa daarentegen bestaat uit een paar kraampjes van Nederland en Spanje.
Samen met zijn collega runt Michiel een stroopwafel- en een snoepkraam. Eén persoon op één kraam, dat betekent dus zeven dagen per week werken. Voor mij betekende het, dat om bij Michiel te zijn, ook ik aan de bak moest. En dat is dus wat ik de hele afgelopen week heb gedaan, iedere dag van 16.00 's middags tot middernacht stroopwafels bakken. Het was grappig en gezellig, en ik zou het zo nog een week doen.
De ochtenden besteedden we aan Dubai bezichtigen (vijf verschillende malls gezien), maar vooral aan uitslapen in het geweldige hotel dat Michiel had geregeld. Ik ben er nog niet echt aan toe om nu alweer weg te gaan, maar over een paar uur gaan we toch echt naar het vliegveld.
De dertien Engelse en twee Nederlandse dokters van Stanger Hospital zijn hier allemaal pas een paar maanden, maar ze zijn natuurlijk behoorlijk op elkaar aangewezen en vormen ondertussen een hechte vriendengroep. Regelmatig wordt er flink gedronken, gerookt en gefeest, en ieder weekend worden er leuke dingen ondernomen. Samen met Toby, Sophie en drie vrienden van hen ben ik gaan paardrijden in de bergen van Lesotho – één van mijn meest indrukwekkende ervaringen in Zuid-Afrika. Na een hele dag rijden hadden we vijftig kilometer afgelegd, maar het voelde alsof we uren van de bewoonde wereld waren verwijderd. IJskoud en compleet gebroken zaten we rond het vuur, dronken rum en keken naar meest heldere sterren van de wereld. Het enige dat het nog mooier had kunnen maken was als Michiel erbij was geweest.
Mijn allerlaatste weekend in Zuid-Afrika heb ik met mijn tijdelijke huisgenootjes doorgebracht in Hluhluwe. Het was mooi als altijd, vooral toen we om vijf uur 's ochtends een wandeling maakten met een ranger en daarbij giraffen en een neushoorn zagen.
Ook de laatste weken in het ziekenhuis waren nog ontzettend de moeite waard. In plaats van terug te gaan naar A&E, heb ik meegelopen bij de anesthesie. Zes jaar lang heb ik dit specialisme volledig over het hoofd gezien, en nu blijkt het een van de mooiste vakken die er is. Zoals Toby tegen me zei: 'Je moet zo slim zijn als een internist en zo handig als een chirurg.' Op dit moment ben ik geen van beide, maar het geeft wel veel motivatie om eindelijk een specialisme te hebben gevonden dat me zo goed ligt.
Zoveel mogelijk liep ik mee met Toby en Sophie, die beide registrars zijn in Engeland en dus ongeveer halverwege hun opleiding tot anesthesist. Wanneer zij werden ingepikt door de Zuid-Afrikaanse interns, kon ik altijd meelopen met dokter Gumbi – een enorme gangster-Zulu met een veel te strak petje op zijn kale kop, gouden oorringen, grote zilveren jezuskruisen om zijn nek en briljante oneliners: 'remember there's never a crisis in anesthetics unless the patient's dead'.
In de chaos van Stanger Hospital zijn prikaccidenten en eye splashes een veelvoorkomend probleem. De helft van de Engelsen is ondertussen al aan de beurt geweest voor een maand lang HIV-pep (post-exposure prophylaxis), een medicijnencocktail die zelf ook niet ongevaarlijk is. Rob ontwikkelde na een week aan de pep een enorm abces in zijn keel, natuurlijk precies toen alle KNO-artsen op congres naar Kaapstad waren. Uiteindelijk hebben we het abces zelf gepuncteerd in A&E, en hem thuis een infuus met antibiotica gegeven – hij weigerde om in Stanger te worden opgenomen. Een van de andere dokters had nog een groter probleem, toen hij zijn eigen HIV-test positief zag terugkomen. Gelukkig bleek dat iemand in het lab een klein foutje had gemaakt en waarschijnlijk twee buisjes heeft omgewisseld.
Ook op andere fronten bewijst Zuid-Afrika toch echt wel een levensgevaarlijk land te zijn. Rob (alweer) kwam afgelopen zondagochtend thuis van zijn nachtdienst, en vertelde dat 's ochtends vroeg een groot gevecht was uitgebroken in A&E. Uiteindelijk bleek de dronken 18-jarige jongen die het gevecht begon een pistool op zak te hebben. Er is gelukkig niet geschoten, maar toch een behoorlijk eng idee. Nog enger om te bedenken dat deze jongen ongetwijfeld niet de enige is die met een wapen rondloopt in het ziekenhuis.
Niet ziekenhuisgerelateerd, maar wel interessant, is het feit dat er één regel is die iedere Zuid-Afrikaan heilig naleeft. Mensen steken en schieten elkaar neer, beroven en vermoorden elkaar, veroorzaken enorme verkeersongelukken, maar: Bij Een Stopbord Zal Men Stoppen. Er is hier geen regel om verkeer van links of rechts voorrang te geven – ieder kruispunt staat gewoon volgebouwd met stopborden. Al het naderend verkeer stopt en iedereen wacht af wie het eerst zal gaan rijden.
Maar het meest fascinerend blijft toch wel Africa Time, een fenomeen dat me tot nu toe niet is gelukt om goed te beschrijven. Africa Time is overal van toepassing, maar het is binnen het ziekenhuis denk ik nog net iets frustrerender dan erbuiten:
Een patiënt wordt binnengebracht na een ernstig ongeluk, zijn benen zijn verbrijzeld en de botfragmenten steken er aan alle kanten uit.
Dokter: 'Sister, can you get me some morphine please?'
Zuster: 'Morphine, yebo.' [Blijft staan.]
Dokter 'I mean now, please.'
Zuster: 'You mean now? Or now now?'
Dokter: 'Now now!'
Zuster: 'Yebo.' [Loopt weg. Komt tien minuten later terug. Zonder morfine.]
----------------------
En dan over naar Dubai: nogal een cultuurshock vergeleken met Zuid-Afrika. Extreem veilig en vriendelijk, maar ook sfeerloos en over-the-top. Belangrijkste bezienswaardigheden zijn de Burj Khalifa, het hoogste gebouw van de wereld, en de Emirates Mall, een enorm winkelcentrum dat vooral bekend is vanwege de indoor skibaan middenin de woestijn. Alles lijkt hier te draaien om het uitgeven van zoveel mogelijk geld.
Maar goed, ik ben hier natuurlijk niet voor Dubai maar voor Michiel, en Michiel werkt op dit moment iedere dag. Hij maakt lange dagen op Global Village, een enorm festival dat zes maanden duurt, en waar ontelbaar veel landen vertegenwoordigd zijn. Grappig is dat de Arabische landen relatief oververtegenwoordigd zijn: zelfs landen als Oman en Koeweit hebben een enorm verkoopterrein. Europa daarentegen bestaat uit een paar kraampjes van Nederland en Spanje.
Samen met zijn collega runt Michiel een stroopwafel- en een snoepkraam. Eén persoon op één kraam, dat betekent dus zeven dagen per week werken. Voor mij betekende het, dat om bij Michiel te zijn, ook ik aan de bak moest. En dat is dus wat ik de hele afgelopen week heb gedaan, iedere dag van 16.00 's middags tot middernacht stroopwafels bakken. Het was grappig en gezellig, en ik zou het zo nog een week doen.
De ochtenden besteedden we aan Dubai bezichtigen (vijf verschillende malls gezien), maar vooral aan uitslapen in het geweldige hotel dat Michiel had geregeld. Ik ben er nog niet echt aan toe om nu alweer weg te gaan, maar over een paar uur gaan we toch echt naar het vliegveld.
-
26 Januari 2013 - 01:36
Tilly:
Hey Michiel en Eva,
Wat een prachtig verslag weer. Ik zou gek worden Eva als ik daar moest werken met de kennis die je vanuit het westen mee neemt. Maar een ervaring voor de rest van je leven. Geweldig om te lezen dat je bij toeval er achter komt dat anesthesie misschien wel eens iets voor jou zou kunnen zijn. Ik kan me ook voorstellen hoe je het verschil hebt ervaren tussen Zuid Africa en Dubai... Dat zal wel even wennen zijn geweest. ook voor Michiel toen hij daar kwam. Jammer dat jullie weinig tijd hebben om samen dingen te ondernemen, maar misschien kun je in je vrije tijd ooit ergens een stroopwafelkraampje beginnen... ook dit heb je weer geleerd. Ik wens je een goede reis naar huis. Een leuke verjaardag en voor Michiel hoop ik dat hij de tijd zonder jou uit kan houden en dat hij toch nog wat meer kan beleven dan alleen maar dat plein en die stroopwafels. Jongelui... geniet en bedankt voor jullie prachtige verhalen de afgelopen maanden. Ik heb er in ieder geval heel erg van genoten. groetjes, Tilly -
26 Januari 2013 - 08:05
Germet:
Leuk om te lezen Eva! Kan niet wachten om jullie allebei live te spreken. Ik hoop dat je een hele fijne verjaardag hebt gehad! Liefs -
26 Januari 2013 - 11:31
Papa (Frank):
Ja jammer, dat het alweer achter de rug is (voor Eva dan). We wachten natuurlijk de verhalen van Michiel uit Dubai met spanning af... Eva, welkom thuis, Michiel, nog veel plezier met de stroopwafels in Dubai & tot gauw.
Gr
Frank -
26 Januari 2013 - 21:49
Thea:
Wat een leuk verhaal geniet samen -
29 Januari 2013 - 21:44
Leonie:
Hoi Eef,
Ik vind echt dat je je verhalen aan Medisch Contact moet aanbieden. Ze zijn beter dan de columns die daar verschijnen! Je mama zal wel blij zijn als ze je weer veilig terug heeft in een huis zonder pistolen ;) . Bij je volgende avontuur wel even m'n (niet meer zo) nieuwe e-mailadres opgeven om je te volgen! :D
Tot snel bij onze GH-vergadering.
xxx
Leonie
ps: de SEH snap ik nu beter, hoop dat je snel een baan gaat vinden, maar dat gaat vast lukken! Al mijn andere vriendinnen hadden binnen niet al te lange tijd een baan. :) -
02 Februari 2013 - 13:49
Peter En Liliane:
Hoi Eva en Michiel.
Is zoals altijd weer een geweldig verhaal. Wat leuk om bij je maatje te kunnen zijn
moet je alsnog aan het werk.
Wel een beetje raar idee. Jij bent weer terug in patat/vallende banken land. En Michiel staat
nog heerlijke stroopwafels te bakken.
De verhalen over je stage ervaringen zij ook zeer boeiend. Volgens mij heb je weer veel
ervaring en kennis opgedaan.
Zijn benieuwd hoe het nu verder gaat. Wat jij nu gaat doen, en het is ons niet duidelijk
tot wanneer Michiel uitgebakken is.
Hoor nog van jullie, en Eva groetjes aan je Familie.
XXXXX Peter en Liliane.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
