Van Addo tot Kaapstad
Door: Eva Klaver
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
16 December 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Nog altijd vliegen de dagen hier om. Ongelofelijk dat er alweer twee weken voorbij zijn, maar het is toch echt zo, en dus hoog tijd om weer wat op te schrijven.
In Addo hebben we voorlopig voor de laatste keer een game park bezocht: Addo Elephant National Park. Zoals de naam doet vermoeden hebben we hier ontelbaar veel olifanten kunnen aanschouwen, met een heleboel schattige baby-olifantjes. Het enorme aantal olifanten deed de spanning er wel een beetje afgaan: geleidelijk veranderde ons 'woooooow, olifant!' meer in 'mwoh, alweer een olifant op de weg'. Toch blijft het onwijs leuk om in zo'n game park rond te rijden en alle verschillende dieren te spotten. Ik mis het nu al.
Na Addo kwamen we aan in Jeffrey's Bay, het beroemde surfparadijs van Zuid-Afrika, waarvan ik behoorlijk hoge verwachtingen had. Helaas was het koud en regenachtig, en konden we niet de moed opbrengen om nog een dag te gaan oefenen met surfen. In plaats daarvan zijn we gaan sandboarden in de duinen. Superleuk, maar ook best eng (naar beneden) en enorm vermoeiend (naar boven). We waren met een groepje 18-jarige Afrikaners die net van de middelbare school kwamen – voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me oud.
Ook in Jeffrey's Bay belandden we voor het eerst in een vreselijk hostel. Omdat het stadje nogal veel hostels heeft, hadden we op internet gecheckt welke de beste recensies kreeg en dat was duidelijk Hard Rock Backpackers: goede lokatie, schoon, vriendelijk, gezellig. De goede lokatie klopte, en schoon was het ook – de schoonmaakster liep nota bene met een dweil achter je aan door het huis. Vriendelijk en gezellig was het zeker niet. De vrouw van de eigenaar had volgens mij de misvatting dat ze een gevangenis runde in plaats van een hostel. De lichten gingen om tien uur 's avonds uit, ongeacht of er nog mensen zaten. Eigen drank meebrengen was strikt verboden, waardoor we onze rode wijn heel stiekem uit een beker moesten drinken, met een fles cola ernaast als 'vermomming'. (Wat wel weer grappig was, was dat onze 18-jarige vrienden hetzelfde bleken te doen, maar dan met witte wijn met appelsap ernaast.)
Het weer, maar vooral ook het hostel, maakten dat we al snel onze weg vervolgden. Iets naar het westen passeerden we de Bloukrans River Bridge, met 216 meter de hoogste bungeejump van de wereld. We zouden alleen even gaan kijken naar hoe al die gestoorde mensen hun sprong maakten, maar bij Michiel sloeg eigenlijk direct de drang toe om zelf ook te springen. Nadat we de hele ronde van één uur 's middags hadden gezien, was hij om kwart voor twee ineens zelf op weg naar de brug. Ik moet hem nageven dat hij een mooie sprong maakte: terwijl veel mensen gewoon van de brug afstappen, sprong Michiel er vanaf alsof hij het zwembad in dook.
Toen we eerder op de dag samen stonden te kijken bij de brug, hadden we Tracy en haar dochter ontmoet, en voor hen foto's gemaakt van springende vrienden. Tracy was hierop zo enthousiast dat ze ons aanbood 's avonds te blijven slapen in hun vakantiewoning in Plettenberg Bay. Na enige twijfel hebben we haar 's middags opgebeld – het weer was nog steeds slecht en het vooruitzicht weer eens in een huis te slapen enorm aantrekkelijk. We hebben er geen spijt van gekregen, niet omdat de slaapbank nou zo goed beviel, maar vooral omdat het echt interessant was een avond door te brengen met deze ultieme Afrikaners.
Voor de eerste keer aten we bobotie, dat ontzettend lekker is, en in niets lijkt op het Knorr Wereldgerecht. Tracy vertelde over het bedrijf van haar man en zonen, die hunting tours organiseren aan de Mozambiquaanse kant van het Kruger Park. Hierbij jagen ze met veelal Amerikaanse toeristen op groot wild, waaronder buffels, olifanten, leeuwen en luipaarden. In eerste instantie was ik behoorlijk geschokt, maar Tracy kon eigenlijk heel goed uitleggen dat ze nauw samenwerken met de overheid, en dat gecontroleerd jagen het vele stropen hier tegengaat en juist ook de dieren zelf ten goede komt. Ze vertelde dat in landen waar niet gejaagd mag worden, de olifanten in de national parks enorme aantallen bereiken en alles kaalvreten, waardoor uiteindelijk vele dieren verhongeren inclusief de olifanten zelf. Ik geloof ook wel dat het onmogelijk is om 'de natuur haar gang te laten gaan' in national parks die omheind zijn, en dus per definitie niet meer geheel natuurlijk zijn.
Bij Plettenberg Bay begint de Garden Route, waar we al sinds het begin van de reis naar uitkeken. Gek genoeg was juist dit niet helemaal wat we verwacht hadden. De natuur is zeker mooi, maar niet persé meer indrukwekkend dan wat we eerder zagen, en de 300 km die de Garden Route beslaat wordt eigenlijk gedomineerd door een groot aantal lelijke kustplaatsen. Onze enige stop was het plaatsje Wilderness, een verademing omdat er geen hoogbouw stond en het überhaupt niet zo enorm toeristisch overkwam. Het weer was ineens prachtig en het hostel was fantastisch: een huis uit 1874 met een enorm terrein eromheen, en veel gezellige mensen. Met een stel andere Nederlanders zijn we gaan kanoën in het Wilderness National Park, en kwamen uiteindelijk uit bij een waterval die zeer geschikt was om in te zwemmen. Achteraf hadden we allebei een beetje spijt dat we na twee nachten alweer zijn vertrokken.
Vanaf Wilderness zijn we in één dag doorgereden naar Stellenbosch. Ineens waren we vlakbij Kaapstad, terwijl we nog dik twee weken hadden voordat we weer naar Durban vliegen. Het prachtige weer waar we zo blij mee waren, schoot hier door tot in het extreme: niets dan strakblauwe lucht en temperaturen tot 38°C. Gelukkig is Stellenbosch een supergezellig universiteitsstadje middenin de Winelands, dus we hebben onze dagen goed besteed: wine tasting, wine tasting met chocolade, wine tasting met olijfolie, wine tasting met kaas, goedkope restaurantjes, cocktails bij zonsondergang... Verder hadden we ook hier een heel leuk hostel, waar we af en toe in het zwembad konden springen om af te koelen, en veel hebben geknuffeld met het baby-poesje van de barman.
Nu nog een week genieten van Kaapstad, en dan terug naar ons 'thuis', de Dolphin Coast. Ik heb er zin in om de Engelsen weer te zien en ben benieuwd hoe het is om Kerst in de zon te vieren. Aan het feit dat Michiel op 28 december vertrekt probeer ik nog even niet te denken.
Iedereen in Nederland ook alvast een fijne Kerst gewenst!
In Addo hebben we voorlopig voor de laatste keer een game park bezocht: Addo Elephant National Park. Zoals de naam doet vermoeden hebben we hier ontelbaar veel olifanten kunnen aanschouwen, met een heleboel schattige baby-olifantjes. Het enorme aantal olifanten deed de spanning er wel een beetje afgaan: geleidelijk veranderde ons 'woooooow, olifant!' meer in 'mwoh, alweer een olifant op de weg'. Toch blijft het onwijs leuk om in zo'n game park rond te rijden en alle verschillende dieren te spotten. Ik mis het nu al.
Na Addo kwamen we aan in Jeffrey's Bay, het beroemde surfparadijs van Zuid-Afrika, waarvan ik behoorlijk hoge verwachtingen had. Helaas was het koud en regenachtig, en konden we niet de moed opbrengen om nog een dag te gaan oefenen met surfen. In plaats daarvan zijn we gaan sandboarden in de duinen. Superleuk, maar ook best eng (naar beneden) en enorm vermoeiend (naar boven). We waren met een groepje 18-jarige Afrikaners die net van de middelbare school kwamen – voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me oud.
Ook in Jeffrey's Bay belandden we voor het eerst in een vreselijk hostel. Omdat het stadje nogal veel hostels heeft, hadden we op internet gecheckt welke de beste recensies kreeg en dat was duidelijk Hard Rock Backpackers: goede lokatie, schoon, vriendelijk, gezellig. De goede lokatie klopte, en schoon was het ook – de schoonmaakster liep nota bene met een dweil achter je aan door het huis. Vriendelijk en gezellig was het zeker niet. De vrouw van de eigenaar had volgens mij de misvatting dat ze een gevangenis runde in plaats van een hostel. De lichten gingen om tien uur 's avonds uit, ongeacht of er nog mensen zaten. Eigen drank meebrengen was strikt verboden, waardoor we onze rode wijn heel stiekem uit een beker moesten drinken, met een fles cola ernaast als 'vermomming'. (Wat wel weer grappig was, was dat onze 18-jarige vrienden hetzelfde bleken te doen, maar dan met witte wijn met appelsap ernaast.)
Het weer, maar vooral ook het hostel, maakten dat we al snel onze weg vervolgden. Iets naar het westen passeerden we de Bloukrans River Bridge, met 216 meter de hoogste bungeejump van de wereld. We zouden alleen even gaan kijken naar hoe al die gestoorde mensen hun sprong maakten, maar bij Michiel sloeg eigenlijk direct de drang toe om zelf ook te springen. Nadat we de hele ronde van één uur 's middags hadden gezien, was hij om kwart voor twee ineens zelf op weg naar de brug. Ik moet hem nageven dat hij een mooie sprong maakte: terwijl veel mensen gewoon van de brug afstappen, sprong Michiel er vanaf alsof hij het zwembad in dook.
Toen we eerder op de dag samen stonden te kijken bij de brug, hadden we Tracy en haar dochter ontmoet, en voor hen foto's gemaakt van springende vrienden. Tracy was hierop zo enthousiast dat ze ons aanbood 's avonds te blijven slapen in hun vakantiewoning in Plettenberg Bay. Na enige twijfel hebben we haar 's middags opgebeld – het weer was nog steeds slecht en het vooruitzicht weer eens in een huis te slapen enorm aantrekkelijk. We hebben er geen spijt van gekregen, niet omdat de slaapbank nou zo goed beviel, maar vooral omdat het echt interessant was een avond door te brengen met deze ultieme Afrikaners.
Voor de eerste keer aten we bobotie, dat ontzettend lekker is, en in niets lijkt op het Knorr Wereldgerecht. Tracy vertelde over het bedrijf van haar man en zonen, die hunting tours organiseren aan de Mozambiquaanse kant van het Kruger Park. Hierbij jagen ze met veelal Amerikaanse toeristen op groot wild, waaronder buffels, olifanten, leeuwen en luipaarden. In eerste instantie was ik behoorlijk geschokt, maar Tracy kon eigenlijk heel goed uitleggen dat ze nauw samenwerken met de overheid, en dat gecontroleerd jagen het vele stropen hier tegengaat en juist ook de dieren zelf ten goede komt. Ze vertelde dat in landen waar niet gejaagd mag worden, de olifanten in de national parks enorme aantallen bereiken en alles kaalvreten, waardoor uiteindelijk vele dieren verhongeren inclusief de olifanten zelf. Ik geloof ook wel dat het onmogelijk is om 'de natuur haar gang te laten gaan' in national parks die omheind zijn, en dus per definitie niet meer geheel natuurlijk zijn.
Bij Plettenberg Bay begint de Garden Route, waar we al sinds het begin van de reis naar uitkeken. Gek genoeg was juist dit niet helemaal wat we verwacht hadden. De natuur is zeker mooi, maar niet persé meer indrukwekkend dan wat we eerder zagen, en de 300 km die de Garden Route beslaat wordt eigenlijk gedomineerd door een groot aantal lelijke kustplaatsen. Onze enige stop was het plaatsje Wilderness, een verademing omdat er geen hoogbouw stond en het überhaupt niet zo enorm toeristisch overkwam. Het weer was ineens prachtig en het hostel was fantastisch: een huis uit 1874 met een enorm terrein eromheen, en veel gezellige mensen. Met een stel andere Nederlanders zijn we gaan kanoën in het Wilderness National Park, en kwamen uiteindelijk uit bij een waterval die zeer geschikt was om in te zwemmen. Achteraf hadden we allebei een beetje spijt dat we na twee nachten alweer zijn vertrokken.
Vanaf Wilderness zijn we in één dag doorgereden naar Stellenbosch. Ineens waren we vlakbij Kaapstad, terwijl we nog dik twee weken hadden voordat we weer naar Durban vliegen. Het prachtige weer waar we zo blij mee waren, schoot hier door tot in het extreme: niets dan strakblauwe lucht en temperaturen tot 38°C. Gelukkig is Stellenbosch een supergezellig universiteitsstadje middenin de Winelands, dus we hebben onze dagen goed besteed: wine tasting, wine tasting met chocolade, wine tasting met olijfolie, wine tasting met kaas, goedkope restaurantjes, cocktails bij zonsondergang... Verder hadden we ook hier een heel leuk hostel, waar we af en toe in het zwembad konden springen om af te koelen, en veel hebben geknuffeld met het baby-poesje van de barman.
Nu nog een week genieten van Kaapstad, en dan terug naar ons 'thuis', de Dolphin Coast. Ik heb er zin in om de Engelsen weer te zien en ben benieuwd hoe het is om Kerst in de zon te vieren. Aan het feit dat Michiel op 28 december vertrekt probeer ik nog even niet te denken.
Iedereen in Nederland ook alvast een fijne Kerst gewenst!
-
16 December 2012 - 18:07
Tilly:
Hallo Eva en Michiel,
Ik wil jullie eerst complimenteren met de manier waarop je de dingen beschrijft... levendig, kort en bondig. Heel erg leuk om jullie te volgen. Af en toe even via google naar plaatsen waar jullie over schrijven en dan meekijken wat er allemaal te zien is. Kerst in de zon is een aparte belevenis en ik hoop dat jullie niet teveel emoties krijgen tijdens de kerstdagen... Het is even wennen!! Ik wens jullie ook hele leuke verrassende Kerstdagen en een goed en avontuurlijk nieuw jaar... waarvan het begin voor jullie in Dubai zal zijn... een ongelooflijk mooi land midden in de woestijn met een geweldige architectuur... Geniet ervan en laat horen wat je ervaringen zijn!! Ik ben weer klaar voor een nieuw verhaal van jullie!! Hartelijke groet, Tilly -
17 December 2012 - 02:03
Ageeth:
Lieve Eva en Michiel,
Jeetje Eva wat kan jij ontzettend goed schrijven, heel erg leuk om te lezen! Wat een avonturen!! Geniet er maar lekker van maar dat doen jullie wel zo te lezen. Ik zie alweer uit naar het volgende verhaal en foto's!!
Bij ons gaat alles zijn gangetje, sinterklaas is weer het land uit en de kerstboom staat alweer. Gezellige tijden... Hele dikke knuffel van ons allemaal en pas goed op jezelf en elkaar! Liefs Ageeth. -
18 December 2012 - 10:11
Leonie:
Mooi geschreven weer Eva :) Ik vind Michiel wel een held dat hij van die brug afspringt. Vroeg me na het zien van de foto's op FB al af of jij het ook aangedurfd had, maar dus toch niet (en begrijpelijk ;) ). Kerst ze! En geniet van het weer!
x
Leonie -
18 December 2012 - 21:11
Judith:
Lieve Michiel en Eva,
Bij jullie 38 gr, Papa in Moskou -20, Roos in Miami 25 gr, Sterre in Riga -15 gr en bij ons in Huizen 5 gr.
Wat een verschillen! En dan zit ik echt alleen thuis vanavond (Berend eet bij Lisanne) en geniet ik van jullie verhalen. Heel erg leuk om te lezen en te zien. En dan het idee dat jullie eigenlijk dit weekend terug zouden komen, gek hoor. Maar geniet van al jullie belevenissen, je zal het weer missen als jullie terug zijn. Hier staat gezellig de kerstboom + - stal , lichtjes in de tuin, kaarsjes aan en ook wij doen aan wine tasting en proosten op jullie. Dikke zoenen van mij.
Judith -
19 December 2012 - 10:37
Germer:
Leuk om te lezen! Zag al helemaal voor me hoe Michiel van die brug af sprong. Geniet nog van de rest groetjes Germer -
25 December 2012 - 16:14
Papa (Frank):
Hoi Eva & Miichiel,
Fijne Kerst - geniet van die 4 kgs buffelbeef (o.i.d.) en van de laatste periode in Zuid Afrika!
Dat er nog veel avonturen gaan volgen!
Groetjes & liefs,
Papa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
