Back in Ballito

Na een geweldige tijd in Kaapstad is onze reis door Zuid-Afrika nu afgelopen. Ineens bevinden we ons terug aan de Dolphin Coast, en onze thuisbasis is binnen zes weken haast onherkenbaar veranderd. Toen we vertrokken was het hier grijs en uitgestorven; ondertussen is de zomervakantie begonnen en barsten Ballito en de andere resort towns uit hun voegen. Gelukkig is het met de Engelsen direct weer vertrouwd en gezellig, net alsof we nooit weg zijn geweest.

Maar eerst terug naar de laatste tien dagen van onze reis. Doordat we relatief veel tijd hadden in Kaapstad, konden we rustig aan doen en hoefden we niet als een dolle langs alle toeristische trekpleisters. Heel fijn, want dankzij de zeewind is de stad weliswaar iets beter leefbaar dan het windstille Stellenbosch, maar nog steeds zakten de temperaturen nauwelijks onder de 30°C.

De eerste dag* gingen we naar Victoria & Albert Waterfront, dat ons nogal deed denken aan Circular Quay in Sydney, maar dan met tien keer zoveel politie en security guards. Na een paar uur door de haven en craft markets te hebben geslenterd, waren we moe, oververhit en uitgedroogd. We zijn op een terras neergestort en hebben binnen tien minuten een enorme karaf sangria leeggedronken, waar we nog tien minuten later best spijt van hadden.

Op zaterdagochtend was het tijd voor een uitgebreid ontbijt bij de briljante Neighbourgoods Market. Ontelbaar veel kraampjes met eten uit verschillende landen: brood, taart, kaas, vlees, pizza, paella, curries. Er was zelfs een Hollandse kraam, waar ze interessant genoeg de stroop niet tussen de stroopwafels smeerden maar erbovenop. (Michiel moest de verkopers natuurlijk even uithoren over deze techniek; het bleek dat ze het simpelweg niet voor elkaar kregen de wafels doormidden te snijden.)

De rest van het weekend hebben we doorgebracht bij ons hostel, iets ten noorden van de stad, aan de Atlantische kust. Lekker een beetje lezen, met de honden naar het strand, kletsen met andere gasten. De helft van onze medegasten bestond uit jonge Europeanen die een fortuin betaalden om mee te doen aan 'volunteer projects' in de townships van Kaapstad. De andere helft bestond uit (ietwat minder jonge) Zuid-Afrikanen, die in tenten in de tuin van het hostel woonden tot ze zogenaamd weer een baan zouden vinden. Genoeg interessante verhalen dus.

Pas op zondagavond zijn we terug de stad ingegaan, aangezien we kaartjes hadden voor een optreden van Goldfish. We hadden niet helemaal voorzien dat dit in een superchique club plaatsvond, en echt op ons gemak voelden we ons niet. Daarbij draaide Goldfish in plaats van hun eigen goede muziek, gewoon standaard clubmuziek. Enigszins een tegenvaller dus, maar toch ook wel weer grappig om bij te zijn geweest.

Dan Robben Island. Verschillende mensen hadden ons afgeraden om erheen te gaan: het zou te massaal en gehaast zijn, en bovenal gewoon een rip-off. Wat ons betreft was het hoe dan ook een onmisbaar onderdeel van een bezoek aan Kaapstad, en na er te zijn geweest vind ik dat nog steeds. Helaas kan ik bovenstaande mensen niet helemaal ongelijk geven. Meerdere keren per dag vertrekt er een boot naar het eiland, met daarop enkele honderden mensen die gedurende drie uur een toer zullen krijgen. Na aankomst wordt iedereen in bussen het eiland rondgereden, om ten slotte met grote haast door de gevangenis te worden geloodst.

Ons grote geluk op Robben Island was dat de bus niet startte. Een paar minuten stonden we met 50 man te balen in de brandende zon, maar uiteindelijk kwam de gids met een oplossing: wij zouden de toer beginnen in de gevangenis. Dit betekende dat we met een relatief kleine groep door de gevangenis liepen, en ook relatief veel tijd kregen. Twee keer met nadruk op het woord 'relatief'; nog altijd waren er teveel mensen en was er te weinig tijd. Bij de cel van Nelson Mandela probeerde de gids ons na een paar minuten weer mee te krijgen, terwijl nog tientallen mensen stonden te wachten tot twee big momma's klaar waren met hun minutenlange video van de cel (die ze ongetwijfeld nog heel vaak gaan bekijken). Overigens wel heel bijzonder, is dat de rondleiding door de gevangenis wordt gegeven door mensen die vroeger zelf als politiek gevangene op Robben Island hebben vastgezeten.

En toen was het tijd voor de Tafelberg. Uiteraard loopt er een kabelbaan naar de top, maar wij hadden ons al weken eerder voorgenomen de 1086 meter hoogte zelf te gaan afleggen. Vanaf het moment dat we in Kaapstad aankwamen, werden we continu geconfronteerd met de berg, die vanuit iedere hoek van de stad indrukwekkend zichtbaar is. Woensdag had de meest gunstige weersvoorspelling – helder, matige wind, temperatuur van 'slechts' 28°C – dus na zes dagen wachten konden we eindelijk de klim wagen.

Ondanks dat we 's ochtends vroeg begonnen, was het op het begin vooral de hitte die het zwaar maakte. Ergens over de helft (maar dat wisten we toen nog niet) liepen we een wolk binnen en kregen we het koud. Mijn benen waren moe en op sommige plekken liep het pad haast verticaal. Steeds werden we ingehaald door andere hikers, maar vervolgens haalden wij hen weer in; we waren duidelijk niet de enigen die het zwaar hadden. Toen we eindelijk de top bereikten, ontdekten we vol verbazing dat we 1.5 uur over de klim hadden gedaan, een uur korter dan wat ervoor staat. Voor mijn gevoel hadden we uren gelopen.

Na een tijdje te hebben uitgerust en van het uitzicht genoten, was ik klaar om de kabelbaan naar beneden te nemen. Helaas voor mij zat Michiel alweer vol energie, en het leek hem een mooi plan om ook terug naar beneden te hiken. Het eerste kwartier was prima te doen, maar vervolgens werd het met de minuut zwaarder. Ik was zó moe, mijn benen trilden bij iedere stap, en na onze eerdere hike in Port St Johns wist ik dat mijn vermoeidheid gepaard gaat met een behoorlijke valneiging.
Ook Michiel kreeg het moeilijk, en vertelde de uitgeputte mensen op weg naar boven, dat de terugweg véél zwaarder was. Terug naar boven was echter bepaald geen optie, dus restte ons niets anders dan stug doorgaan. Gebroken, maar heelhuids zijn we uiteindelijk beneden gekomen en naar de auto gestrompeld.

De volgende dag hadden we enorme spierpijn en waren niet tot veel in staat. Gelukkig was er een mooie autoroute die we nog niet hadden gedaan: langs alle schattige dorpjes van de Cape Peninsula naar beneden tot Kaap de Goede Hoop en Cape Point. 's Avonds zijn we uit eten gegaan en hebben struisvogel en springbok gegeten – ja, ik ook. Het aller-, aller-, allerlekkerste vlees ooit. Het restaurant heette Beluga; wanneer ik ooit terugga naar Kaapstad zoek ik dit terug en ga er nog een keer eten.

Nog een dag later begrepen we pas echt de betekenis van ENORME SPIERPIJN. Vooral bij door mijn knieën buigen – trap aflopen, naar de wc gaan – wat een hel. Een groep mensen uit het hostel ging waterskiën op een meertje, wij gingen mee om bij het water te liggen en een rondje te zwemmen. De laatste dag in Kaapstad zijn we, ondanks nog steeds die spierpijn, op de valreep nog naar het toeristische Long Street gegaan.

Op 23 december namen we het vliegtuig, en arriveerden in plaats van op Schiphol, in Durban. De afgelopen dagen zaten we heerlijk samen in het appartement van Toby en Sophie, die een week terug zijn naar Engeland voor Kerst en een bruiloft. Nadat Michiel straks naar Dubai is vertrokken, verhuis ik naar de estate hiernaast, om de komende weken samen te wonen met Rob, Sarah, Cat en Niharika. Bij hen hebben we ook Kerst gevierd; ze hadden een bizar kerstdiner georganiseerd, met zo'n 20 man en ongelofelijk veel eten en drinken.

*Eigenlijk was dit onze tweede dag in Kaapstad. De eerste dag hebben we namelijk verspild bij onze vrienden van de Budget. Hierover hebben we geloof ik niet zoveel opgeschreven, maar we hebben in twaalf weken zes verschillende auto's gehad – twee lekke banden, kapotte ruitenwisser, inbraak, raar geluid bij het remmen – en hebben dus vele uren bij de Budget doorgebracht.