Stanger Hospital & Hluhluwe
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
21 Oktober 2012 | Zuid-Afrika, Stanger
Na twee weken in Stanger zal ik een poging wagen mijn dagelijkse werkomgeving te beschrijven. De stad zelf is ongeveer zo groot als Hilversum, en is moeilijk in woorden te vatten. Het is er levendig en kleurrijk, maar vooral ook ontzettend druk, ruig en lelijk. Het ziekenhuis lijkt van buiten verbazingwekkend opgeruimd, maar schijn bedriegt. Toen ik voor het eerst binnenliep werd ik overspoeld door chaos.
De A&E (accident & emergency) is een open ruimte, ingedeeld in L-vorm, met aan de ene kant traumatologie en de andere kant interne geneeskunde. Nummers aan de muur geven aan waar bedden zouden moeten staan, maar vaak staan er meer bedden dan er nummers zijn. Tussen de bedden en in het gangpad zitten patiënten op stoelen. De dokters lopen rond, en bladeren ogenschijnlijk willekeurig in statussen die de patiënten op schoot hebben. Het leek op mijn eerste dag ondenkbaar, maar ook ik heb ondertussen mijn draai gevonden in dit non-systeem.
Ernstig zieke patiënten beoordeel ik zelfstandig, simpelweg omdat mijn collega's op dat moment druk zijn met andere ernstig zieke patiënten. Ontzettend leerzaam is het, maar ook slopend. Gelukkig heb ik fantastische collega's die altijd tijd nemen om mij een patiënt te laten voorleggen. Ik werk vooral samen met vier jonge Engelse medical officers (arts-assistenten), wisselend zijn er ook Afrikaanse artsen aanwezig. Grote baas op de A&E is dr. Lutchminairan, die grootmoedig accepteert dat wij haar aanspreken als dr. Lutch. Ook de andere medisch specialisten zijn bijna allemaal Indiërs en volstrekt onverstaanbaar – zelfs mijn Engelse collega's kunnen er soms geen touw aan vastknopen.
Aan de trauma-kant zien we met name snijwonden en fracturen, redelijk vergelijkbaar met Nederland dus. Belangrijk verschil is dat de verwondingen hier veelal gevolg zijn van gevechten en mishandeling – een enkele aanvaring met een wild zwijn daargelaten. Pas tijdens de nachtdiensten presenteren zich schijnbaar in groten getale de stabbings, gunshot wounds en MVA's (motor vehicle accidents, met name de overvol gepropte taxibusjes die hier als gekken over de weg razen).
De interne kant is overdag beduidend drukker en ook heftiger, met veel HIV- en TB-gerelateerde problematiek. In Zuid-Afrika is 20% van de bevolking HIV-positief, op de A&E van Stanger Hospital meer dan 50%. Het gaat dan vooral om zwarte Afrikanen – in deze regio zijn dat de Zulu. Het woord HIV hoor je overigens niet: men gebruikt de eufemistische term RVD (retroviral disease). De rest van de patiëntenpopulatie wordt opgemaakt door Indiërs, die vooral extreem cardiovasculair belast zijn en ongeacht hun klacht eigenlijk altijd een ECG krijgen. Blanke patiënten zien we niet, die gaan naar privéklinieken – ik heb dus helaas niets aan mijn Nederlands.
Mijn communicatievaardigheden zijn ergens op de eerste dag een stille dood gestorven. Vaak sta ik in iemands buik te duwen, ondertussen vragend: 'izinhlungu?' (pijn). Als mijn patiënt vervolgens in het Zulu een uitgebreid verhaal begint – ik stel me voor dat dit vergelijkbaar is met Nederlandse patiënten: 'nou dokter, ik weet niet of het echt pijn is, maar een vervelend gevoel is het wel' – dan herhaal ik: 'izinhlungu? YES or NO?'. Mijn Zulu woordenschat beperkt zich verder tot umkhuhlana (koorts) en uyahlanza (braken). Gelukkig spreken de meeste patiënten redelijk Engels. Wanneer ik er toch niet uitkom, vraag ik een verpleegkundige om te vertalen. Hierbij gaat vrees ik wel wat informatie verloren, regelmatig wordt een antwoord van meerdere zinnen uiteindelijk simpel vertaald als 'no'.
De dagen zijn vaak een aaneenschakeling van bizarre situaties. Iemand met een hartslag van 25/min ligt naast iemand met een hartslag van 225/min, de verpleging niet in het minst gealarmeerd door beide. Iemand met sinds weken bloedverlies na een miskraam, bij navraag ook wel iets vermoeid. Bij bloedafname vullen de buisjes zich met een soort limonade: Hb 1.3. Iemand wordt binnengebracht, diagnose van de ambulancebroeders: struck bij lightning. Wat ik aantref is een vrolijk 15-jarig meisje met nierstenen. Iemand met diabetes wordt aan het bed overgedragen als goed hersteld na een hypo. Pas als een van de artsen zich afvraagt 'is she still breathing?' beseft men dat patiënte diep comateus is: nieuwe hypo. De manier waarop een röntgenfoto op bed wordt gemaakt: de radiologie-mevrouw roept 'exposing!', waarna iedereen een seconde heeft om ergens weg te duiken. Ben je op dat moment net bezig met bijvoorbeeld een ruggenprik, dan heb je pech. Maar ongetwijfeld het sterkste verhaal tot nu toe: de mannelijke verpleegkundige die paranoïde psychotisch werd. De volgende dag was hij gewoon weer aan het werk, alsof er niks was gebeurd.
Maar genoeg ziekenhuispraat, over naar andere belangrijke dingen. Alweer een week geleden hebben we namelijk een fantastisch weekend gehad. Vrijdagmiddag heeft Michiel me bij het ziekenhuis opgehaald, en zijn we samen met collega's Cat, Rob en Sarah doorgereden naar het noorden. We belandden in een backpackers in Mtunzini, waar we bij het kampvuur een biertje dronken met twee zebra's. Superstoer was het. We stonden er verder niet echt bij stil, dat het wel een beetje vreemd is wanneer een backpackers als enige slaapgelegenheid één houten hutje met zes bedden heeft. Pas 's nachts kwam het besef dat we eigenlijk in de plaatselijke nachtclub waren beland: de muziek ging door tot 5 uur 's ochtends en een dronken man probeerde gezellig bij Cat in bed te kruipen.
Na deze slapeloze nacht hebben we zaterdag op het strand bijgeslapen, tot Rob 's middags terug moest om zijn 16-uursdienst te beginnen. Met zijn vieren reden we door richting Hluhluwe game park. De accomodatie in het park zelf bleek helemaal volgeboekt, dus besloten we naar een lodge een paar kilometer verderop te gaan: Zululand Forest Lodge. Mocht iemand ooit naar Hluhluwe willen gaan, onthoud deze naam en Ga Er Heen! De lodge bleek zich te bevinden in een privé game park, dus voordat we überhaupt in Hluhluwe waren, hadden wij onze eerste wildebeast al gezien. Bij de receptie werden we ontvangen met warme chocolademelk plus marshmallow. Met de auto werden we naar onze super-de-luxe rondavel gebracht, met terras, zwembad, king-size bad en emperor-size bed. Het had niet extremer kunnen verschillen met de nacht ervoor.
Zondag gingen we dus naar Hluhluwe. Rond 12 uur reden we het park binnen, een tijdstip waarop alleen apen, antilopen en zebra's zich laten zien. Na een uur rondrijden – door het overigens prachtige park – gaven we op en zijn we gaan braaien met Toby en Sophie, twee Engelse artsen van de anesthesie. Tegen de tijd dat we klaar waren was het half 4, en dat bleek een beter tijdstip voor the big five. Wat ook meehielp was dat Toby en Sophie een Mitsubishi Triton 4WD rijden, ook wel liefkozend 'the beast' genoemd. Zij staken ver uit boven ons Volkswagen Polo'tje, en wezen meerdere keren dieren in de verte aan die wij nooit gezien zouden hebben. Zo zagen we al snel een olifant en neushoorns in de verte, vervolgens ook verschillende neushoorns en buffels van dichtbij. Maar het hoogtepunt kwam toen we op weg waren naar de uitgang: twee olifanten die ons op de weg tegemoet kwamen. Echt vriendelijk waren ze niet, maar wat een ongelofelijk geweldig moment.
Goed, tijd om af te ronden, voordat ik straks ongemerkt een hele autobiografie heb geschreven. Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat!
De A&E (accident & emergency) is een open ruimte, ingedeeld in L-vorm, met aan de ene kant traumatologie en de andere kant interne geneeskunde. Nummers aan de muur geven aan waar bedden zouden moeten staan, maar vaak staan er meer bedden dan er nummers zijn. Tussen de bedden en in het gangpad zitten patiënten op stoelen. De dokters lopen rond, en bladeren ogenschijnlijk willekeurig in statussen die de patiënten op schoot hebben. Het leek op mijn eerste dag ondenkbaar, maar ook ik heb ondertussen mijn draai gevonden in dit non-systeem.
Ernstig zieke patiënten beoordeel ik zelfstandig, simpelweg omdat mijn collega's op dat moment druk zijn met andere ernstig zieke patiënten. Ontzettend leerzaam is het, maar ook slopend. Gelukkig heb ik fantastische collega's die altijd tijd nemen om mij een patiënt te laten voorleggen. Ik werk vooral samen met vier jonge Engelse medical officers (arts-assistenten), wisselend zijn er ook Afrikaanse artsen aanwezig. Grote baas op de A&E is dr. Lutchminairan, die grootmoedig accepteert dat wij haar aanspreken als dr. Lutch. Ook de andere medisch specialisten zijn bijna allemaal Indiërs en volstrekt onverstaanbaar – zelfs mijn Engelse collega's kunnen er soms geen touw aan vastknopen.
Aan de trauma-kant zien we met name snijwonden en fracturen, redelijk vergelijkbaar met Nederland dus. Belangrijk verschil is dat de verwondingen hier veelal gevolg zijn van gevechten en mishandeling – een enkele aanvaring met een wild zwijn daargelaten. Pas tijdens de nachtdiensten presenteren zich schijnbaar in groten getale de stabbings, gunshot wounds en MVA's (motor vehicle accidents, met name de overvol gepropte taxibusjes die hier als gekken over de weg razen).
De interne kant is overdag beduidend drukker en ook heftiger, met veel HIV- en TB-gerelateerde problematiek. In Zuid-Afrika is 20% van de bevolking HIV-positief, op de A&E van Stanger Hospital meer dan 50%. Het gaat dan vooral om zwarte Afrikanen – in deze regio zijn dat de Zulu. Het woord HIV hoor je overigens niet: men gebruikt de eufemistische term RVD (retroviral disease). De rest van de patiëntenpopulatie wordt opgemaakt door Indiërs, die vooral extreem cardiovasculair belast zijn en ongeacht hun klacht eigenlijk altijd een ECG krijgen. Blanke patiënten zien we niet, die gaan naar privéklinieken – ik heb dus helaas niets aan mijn Nederlands.
Mijn communicatievaardigheden zijn ergens op de eerste dag een stille dood gestorven. Vaak sta ik in iemands buik te duwen, ondertussen vragend: 'izinhlungu?' (pijn). Als mijn patiënt vervolgens in het Zulu een uitgebreid verhaal begint – ik stel me voor dat dit vergelijkbaar is met Nederlandse patiënten: 'nou dokter, ik weet niet of het echt pijn is, maar een vervelend gevoel is het wel' – dan herhaal ik: 'izinhlungu? YES or NO?'. Mijn Zulu woordenschat beperkt zich verder tot umkhuhlana (koorts) en uyahlanza (braken). Gelukkig spreken de meeste patiënten redelijk Engels. Wanneer ik er toch niet uitkom, vraag ik een verpleegkundige om te vertalen. Hierbij gaat vrees ik wel wat informatie verloren, regelmatig wordt een antwoord van meerdere zinnen uiteindelijk simpel vertaald als 'no'.
De dagen zijn vaak een aaneenschakeling van bizarre situaties. Iemand met een hartslag van 25/min ligt naast iemand met een hartslag van 225/min, de verpleging niet in het minst gealarmeerd door beide. Iemand met sinds weken bloedverlies na een miskraam, bij navraag ook wel iets vermoeid. Bij bloedafname vullen de buisjes zich met een soort limonade: Hb 1.3. Iemand wordt binnengebracht, diagnose van de ambulancebroeders: struck bij lightning. Wat ik aantref is een vrolijk 15-jarig meisje met nierstenen. Iemand met diabetes wordt aan het bed overgedragen als goed hersteld na een hypo. Pas als een van de artsen zich afvraagt 'is she still breathing?' beseft men dat patiënte diep comateus is: nieuwe hypo. De manier waarop een röntgenfoto op bed wordt gemaakt: de radiologie-mevrouw roept 'exposing!', waarna iedereen een seconde heeft om ergens weg te duiken. Ben je op dat moment net bezig met bijvoorbeeld een ruggenprik, dan heb je pech. Maar ongetwijfeld het sterkste verhaal tot nu toe: de mannelijke verpleegkundige die paranoïde psychotisch werd. De volgende dag was hij gewoon weer aan het werk, alsof er niks was gebeurd.
Maar genoeg ziekenhuispraat, over naar andere belangrijke dingen. Alweer een week geleden hebben we namelijk een fantastisch weekend gehad. Vrijdagmiddag heeft Michiel me bij het ziekenhuis opgehaald, en zijn we samen met collega's Cat, Rob en Sarah doorgereden naar het noorden. We belandden in een backpackers in Mtunzini, waar we bij het kampvuur een biertje dronken met twee zebra's. Superstoer was het. We stonden er verder niet echt bij stil, dat het wel een beetje vreemd is wanneer een backpackers als enige slaapgelegenheid één houten hutje met zes bedden heeft. Pas 's nachts kwam het besef dat we eigenlijk in de plaatselijke nachtclub waren beland: de muziek ging door tot 5 uur 's ochtends en een dronken man probeerde gezellig bij Cat in bed te kruipen.
Na deze slapeloze nacht hebben we zaterdag op het strand bijgeslapen, tot Rob 's middags terug moest om zijn 16-uursdienst te beginnen. Met zijn vieren reden we door richting Hluhluwe game park. De accomodatie in het park zelf bleek helemaal volgeboekt, dus besloten we naar een lodge een paar kilometer verderop te gaan: Zululand Forest Lodge. Mocht iemand ooit naar Hluhluwe willen gaan, onthoud deze naam en Ga Er Heen! De lodge bleek zich te bevinden in een privé game park, dus voordat we überhaupt in Hluhluwe waren, hadden wij onze eerste wildebeast al gezien. Bij de receptie werden we ontvangen met warme chocolademelk plus marshmallow. Met de auto werden we naar onze super-de-luxe rondavel gebracht, met terras, zwembad, king-size bad en emperor-size bed. Het had niet extremer kunnen verschillen met de nacht ervoor.
Zondag gingen we dus naar Hluhluwe. Rond 12 uur reden we het park binnen, een tijdstip waarop alleen apen, antilopen en zebra's zich laten zien. Na een uur rondrijden – door het overigens prachtige park – gaven we op en zijn we gaan braaien met Toby en Sophie, twee Engelse artsen van de anesthesie. Tegen de tijd dat we klaar waren was het half 4, en dat bleek een beter tijdstip voor the big five. Wat ook meehielp was dat Toby en Sophie een Mitsubishi Triton 4WD rijden, ook wel liefkozend 'the beast' genoemd. Zij staken ver uit boven ons Volkswagen Polo'tje, en wezen meerdere keren dieren in de verte aan die wij nooit gezien zouden hebben. Zo zagen we al snel een olifant en neushoorns in de verte, vervolgens ook verschillende neushoorns en buffels van dichtbij. Maar het hoogtepunt kwam toen we op weg waren naar de uitgang: twee olifanten die ons op de weg tegemoet kwamen. Echt vriendelijk waren ze niet, maar wat een ongelofelijk geweldig moment.
Goed, tijd om af te ronden, voordat ik straks ongemerkt een hele autobiografie heb geschreven. Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat!
-
21 Oktober 2012 - 12:24
Tilly:
Hoi wereldreizigers,
Eva wat een verhaal. En wat zal je af en toe tot 10 moeten tellen om niet in schreeuwen uit te barsten.
Lastig om in zo'n onmogelijke omgeving en met zo weinig middelen je beroep te moeten uitoefenen. Hopelijk kom je zelf later in een betere omgeving te werken en kan je de mensen dan vertellen dat het altijd erger kan... Heerlijk dat jullie toch ook veel tijd hebben om de wereld eromheen te kunnen bewonderen. Geniet ervan en hou ons op de hoogte... Op deze manier kunnen wij hier een beetje met jullie meereizen.
Groetjes,
Tilly -
21 Oktober 2012 - 19:24
Marlies:
'stinkend' jaloers ben ik op jullie, zal ik jullie verhaal eventjes doorgeven aan onze gezondheidszorg werkers, wat een wereld, valt nog heel veel van te maken, we zien alweer uit naar je volgende artikel, zo te plaatsen in Medisch Contact, enjoy en liefs, Marlies -
21 Oktober 2012 - 21:05
Ruud:
Bizar zeg... Mooie fotos ook! -
22 Oktober 2012 - 11:05
Margriet Koopman:
Hey Eva en michiel,
Het is voor mij ongelofelijk wat je schrijft over het ziekenhuis.
Ook zo knapt van je dat je je weg er weer vindt.
Als ik het lees dan denk ik: en ik maak mij druk over welke kleur keuken ik zal kiezen.
Enfin ik vind het heel stoer dat jullie dit doen en daar zijn.
Erg leuk om te lezen wat jullie daar mee maken.
Hoop nog veel van jullie te horen,
dikke groeten margriet -
22 Oktober 2012 - 11:17
Ellen:
Hé saampjes,
Wat hebben we weer genoten van jullie (jouw) verhaal!!!
En wát nou: genoeg ziekenhuispraat! Het is gewéldig om te lezen, mag je nog véél meer van plaatsen.
Geweldig wat jullie weer allemaal meemaken!
We smullen van de verhalen!
Veel succes Eva en heel veel genieten samen!!
XXX Ellen -
24 Oktober 2012 - 15:16
Leonie:
Een Hb van 1,3... :| Serieus, te bizar om te lezen allemaal. Zuid-Afrika hè ;) Maar wat zal je daar veel leren, ik wil ook wel :D En dan al die dieren, geweldig! Veel plezier maar weer met alles!
xxx -
24 Oktober 2012 - 22:58
Mrjam:
Lieve Eva,
Wat een indrukwekkend bericht van jou uit Stanger(hospital), ik hang aan je lippen :-) !
Veel foto's maken, later gaan andere dingen weer tot je doordringen (net als bij een stripverhaal), nu zit je in je nu-flow en -ervaring. Later geloof je het bijna niet meer dat je dit nu allemaal meemaakt denk ik.
Hier alles goed.
Florian had zijn laatste tentamen en maakt nog aanpassingen op zijn scriptie voor een max. cijfer. We hadden 5 oktober jl hier zijn 23 diner met totaal zo'n 40 mensen. Superleuk en dierbaar. 24 nov gaat hij voor 4,5 maand naar Oostenrijk als skileraar, het felbegeerde diploma is afgelopen weekend in Kaprun behaald.
Justin hard aan de studie. We waren vorig weekend in Groningen, Jeroen voor een geslaagde vader/zoon dag van JC Stig. De zondag keken we bij zijn voetbalwedstrijd en konden met appeltaart van oma Ina met het team de overwinning vieren. Bijzonder om mee te maken.
Thimo is helemaal in zijn sas op zijn Business Management opleiding op de HU. Verder doet onze Kelderbar goede dienst voor Thimo's sociale activiteiten.
Met Brent gister zijn FCE certificaat opgehaald. Met excellent voor spreken. Zijn honkbalteam is uit elkaar gevallen, nu bezint hij zich op een vervolg -eventueel andere- teamsport.
Vince bloeit volledig op op de middelbare. En maakt ook centimeters in de hoogte. Jullie weten niet wat jullie zien als jullie terug en Vince weer zien!
Jeroen is druk met het werk (natuurlijk) maar heeft het goed naar zijn zin.
Ikzelf wil meer tijd voor mezelf en probeer daar een snood plan voor te smeden ;-)
grote knuffel, Mirjam
-
25 Oktober 2012 - 23:17
Judith:
Dag lieve Eva en Michiel,
Net terug van de wijkconferentie"vage klachten, samen helder" in Utrecht. Met heel veel zorgverleners....
Wat anders dan bij jou daar denk ik. Ik begrijp dat je langer wilt blijven, ik kan het me wel voorstellen. maar zien of dat lukt. Jullie kunnen echt heel leuk en beeldend schrijven, ik zie het zo voor me. Jullie kunnen ook nog een schrijversduo worden! Ben benieuwd naar de volgende verhalen, geniet van al deze bijzondere ervaringen.
kus Mama
-
26 Oktober 2012 - 12:43
Roos:
Lieve Eva en Michiel!
Duurt even voor ik jullie verhaal ontdek, verwachtte wel weer een link op facebook, maar zag nu ineens tot mijn schok dat jullie al weer iets geschreven hadden.. In ieder geval: WOOOOOOW :) Klinkt allemaal gruwelijk (in zowel de positieve als de negatieve zin). Ik denk dat je nu een nog veel betere dokter wordt, Eef (lijkt onmogelijk, ik weet t, maar toch..) Bizar en cool dat je zo veel verantwoordelijkheid krijgt, ook heel spannend! Superknap hoor! Laat je 't weten als iemand z'n kind naar je vernoemd? En die reizen klinken heerlijk, wat een afwisseling zo! Mchiel vermaakt zich ook nog wel lijkt me? Leuke mensen ontmoet ook zo te horen/zien :) Goed, heeeel veel plezier en succes daar, probeer niet neergeschoten te worden! Tot op skype als 't er ooit van komt.. En heel veel liefs, mis jullie!
xxxxxxxxxx Roos -
26 Oktober 2012 - 16:35
Peter:
Hoi Eva en michiel.
He Eva, wat een geweldig verslag. Krijg de indruk dat ze daar nog in de vorige eeuw leven.
Was enigzins al bekend. Maar je verwoording is geweldig.
Gisteren nog via skipe met michiel gesproken.
Zal wel wennen worden als je weer in de beschaafde wereld terrecht komt.
Ga jullie goed, en love jullie, Peter en liliane XXXXXX -
04 November 2012 - 13:20
Peter:
Hoi Michiel en eva.
Eindelijk begonnen aan de volgende ontdekkings reis?
Hoop dat dit weer een rijke ervaring gaat worden.
Ben dus ook heel benieuwd naar jullie verslagen, foto, video,s.
Heel veel plezier, en doe voorzichtig in de jungel.
XXXXXXX Peter en Liliane -
04 November 2012 - 13:20
Peter:
Hoi Michiel en eva.
Eindelijk begonnen aan de volgende ontdekkings reis?
Hoop dat dit weer een rijke ervaring gaat worden.
Ben dus ook heel benieuwd naar jullie verslagen, foto, video,s.
Heel veel plezier, en doe voorzichtig in de jungel.
XXXXXXX Peter en Liliane
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
