Even my grandma did it!
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
31 Juli 2010 | Australië, Cooktown
Op weg naar Mackay besloten we landinwaarts te gaan, naar Eungella National Park. Onderweg hebben we overnacht bij de Kinchant Dam, waar Michiel nog even zijn grootste vis ooit heeft gevangen. Eungella was heel mooi, het ligt totaal geïsoleerd van alle andere natuurgebieden waardoor er unieke dieren leven, zoals een kikker die zijn baby's uitbroedt in zijn maag (feitje uit de Lonely Planet ;) wij hebben hem helaas niet gezien). We hebben een wandelroute van 5 km (jaja) gedaan naar een waterval, echt bijzonder om midden in het regenwoud te lopen. Daarna zijn we doorgereden naar Broken River, een van de beste plekken in Australië om vogelbekdieren in het wild te spotten. We moesten een tijd wachten (ze houden niet van lawaai en wij waren er tegelijk met een stel Amerikanen..), maar uiteindelijk werden we beloond door een lief koppeltje. Supergrappige beestjes!
Maandag kwamen we aan in Airlie Beach, vanwaar veel zeiltochten naar de Whitsunday Islands worden georganiseerd. We hebben even verdwaasd rondgelopen, heel het dorp bestaat eigenlijk uit een lange straat met bedrijven die allemaal hetzelfde aanbieden. Gelukkig kwamen we al snel een stel tegen dat we uit Byron kenden, dus die hebben ons als echte Nederlanders bij de Mac even geïnformeerd over hoe we zoveel mogelijk konden krijgen voor zo min mogelijk geld.
Het zeilen was top, we zaten op een boot met elf mensen + de schipper Neil en half-Nederlandse deckie Bjorn, van woensdagochtend tot vrijdagmiddag. De schipper spoorde voor geen meter, hij was alleen maar continu mooie verhalen aan het ophangen. Op een gegeven moment geloofde niemand hem natuurlijk meer, zodat er nauwelijks reactie kwam op zijn ‘Look, a dolphin’.. Maar er zwom er dus echt een! Vlak naast de boot, zo vet. Op donderdag hebben we schildpadden gespot en gesnorkeld. Dat laatste vond ik niet zo heel tof, omdat we eerst een uur naar Neil moesten luisteren die een speech gaf over alle haaien, stekelvissen en vlijmscherp koraal die benen afbijten, voeten doorboren en vingers afsnijden.
Verder zijn we natuurlijk naar Whitehaven Beach geweest, de op één na meest gefotografeerde plek van Australië (jullie mogen zelf bedenken wat er nog vaker gefotografeerd wordt). De terugweg op vrijdag was ongelooflijk wild, koud en nat, ook al zo’n mooie actie van onze schipper: volgens Bjorn zou bijna geen enkele schipper zijn gaan zeilen met elf kneuzen aan boord terwijl het zo hard waaide (30 knopen?). Wel een onwijs toffe ervaring natuurlijk.
Op zaterdag zijn we eindelijk naar een rugbywedstrijd geweest: de Townsville Cowboys vs. de Newcastle Knights. Eén van Michiel zijn patiënten in Sydney was een ex-rugbyer (en heeft daarbij zijn nek gebroken..), waardoor Michiel er dus alles van afwist en de wedstrijd fanatiek volgde. Ik snapte er iets minder van, maar het was hoe dan ook behoorlijk grappig om 80 minuten naar een stel worstelende mannen in strakke pakjes te kijken. En ook leuk: iedere keer dat de Cowboys scoorden werd er vuurwerk afgestoken.
Vanaf Townsville wilden we eerst nog naar de Wallaman Falls, de hoogste waterval van Australië. Hiervoor moesten we 150 kilometer omrijden, maar dat vonden we niet erg, want het regende toch.. Helaas beseften we veel te laat dat de regenwolk de hele berg bedekte vanwaar de waterval te zien zou moeten zijn. Dus ja.. Het geluid van stortend water was erg mooi. ;)
Cairns was eigenlijk niet zoveel aan, gewoon een enorm toeristische badplaats zoals je ze ook in Europa vindt. We hebben wel nog een dagtocht naar het Great Barrier Reef gedaan, waar we hebben gesnorkeld en Michiel heeft gedoken. Echt super, onwijs mooie vissen en koraal, en we hebben zelfs met een reuzeschildpad gezwommen!
Vanaf Cairns zijn we gisteren doorgereden naar Cape Tribulation. Dit is een van de weinige plekken op de wereld waar het regenwoud direct grenst aan de zee (nog een Lonely Planet-feitje), echt heel bijzonder om te zien. Sowieso was het wel een welkome verandering van landschap, de afgelopen honderden kilometers bestonden alleen maar uit land waarop suikerriet wordt verbouwd (wel grappig, met allemaal kleine spoortjes erlangs voor de Efteling-treintjes die het op komen halen).
Vandaag hebben we het noordelijk deel van Daintree National Park gedaan: de Bloomfield track. Dit was eigenlijk nog mooier dan het deel van gisteren: omdat er alleen 4WD’s konden komen was het veel rustiger en zaten er niet overal resorts.
En nu zitten we in Cooktown, waar we nog precies even dit verhaaltje online kunnen plaatsen voordat we morgen de outback ingaan: over Cape York naar het meest noordelijke punt van Australië. Naar we hadden begrepen uit de boekjes, is dit een hele onderneming, waarbij allerlei voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen (reizen met minstens twee auto’s, toestel meenemen voor noodoproepen..). We zijn dus vandaag naar een information office gegaan, waar we een laconieke meneer troffen die ons nogal overbezorgd vond. Zoals hij zelf zei: ‘Even my grandma did it!’ Het enige gevaar volgens hem was voor mij, ‘the girl with the stick’, die peilt hoe diep het water is bij creek crossings, terwijl Michiel veilig in de auto erachteraan rijdt. ;) (Wat ik toevallig vandaag inderdaad een keer heb gedaan.. Vanaf nu niet meer dus.)
Maandag kwamen we aan in Airlie Beach, vanwaar veel zeiltochten naar de Whitsunday Islands worden georganiseerd. We hebben even verdwaasd rondgelopen, heel het dorp bestaat eigenlijk uit een lange straat met bedrijven die allemaal hetzelfde aanbieden. Gelukkig kwamen we al snel een stel tegen dat we uit Byron kenden, dus die hebben ons als echte Nederlanders bij de Mac even geïnformeerd over hoe we zoveel mogelijk konden krijgen voor zo min mogelijk geld.
Het zeilen was top, we zaten op een boot met elf mensen + de schipper Neil en half-Nederlandse deckie Bjorn, van woensdagochtend tot vrijdagmiddag. De schipper spoorde voor geen meter, hij was alleen maar continu mooie verhalen aan het ophangen. Op een gegeven moment geloofde niemand hem natuurlijk meer, zodat er nauwelijks reactie kwam op zijn ‘Look, a dolphin’.. Maar er zwom er dus echt een! Vlak naast de boot, zo vet. Op donderdag hebben we schildpadden gespot en gesnorkeld. Dat laatste vond ik niet zo heel tof, omdat we eerst een uur naar Neil moesten luisteren die een speech gaf over alle haaien, stekelvissen en vlijmscherp koraal die benen afbijten, voeten doorboren en vingers afsnijden.
Verder zijn we natuurlijk naar Whitehaven Beach geweest, de op één na meest gefotografeerde plek van Australië (jullie mogen zelf bedenken wat er nog vaker gefotografeerd wordt). De terugweg op vrijdag was ongelooflijk wild, koud en nat, ook al zo’n mooie actie van onze schipper: volgens Bjorn zou bijna geen enkele schipper zijn gaan zeilen met elf kneuzen aan boord terwijl het zo hard waaide (30 knopen?). Wel een onwijs toffe ervaring natuurlijk.
Op zaterdag zijn we eindelijk naar een rugbywedstrijd geweest: de Townsville Cowboys vs. de Newcastle Knights. Eén van Michiel zijn patiënten in Sydney was een ex-rugbyer (en heeft daarbij zijn nek gebroken..), waardoor Michiel er dus alles van afwist en de wedstrijd fanatiek volgde. Ik snapte er iets minder van, maar het was hoe dan ook behoorlijk grappig om 80 minuten naar een stel worstelende mannen in strakke pakjes te kijken. En ook leuk: iedere keer dat de Cowboys scoorden werd er vuurwerk afgestoken.
Vanaf Townsville wilden we eerst nog naar de Wallaman Falls, de hoogste waterval van Australië. Hiervoor moesten we 150 kilometer omrijden, maar dat vonden we niet erg, want het regende toch.. Helaas beseften we veel te laat dat de regenwolk de hele berg bedekte vanwaar de waterval te zien zou moeten zijn. Dus ja.. Het geluid van stortend water was erg mooi. ;)
Cairns was eigenlijk niet zoveel aan, gewoon een enorm toeristische badplaats zoals je ze ook in Europa vindt. We hebben wel nog een dagtocht naar het Great Barrier Reef gedaan, waar we hebben gesnorkeld en Michiel heeft gedoken. Echt super, onwijs mooie vissen en koraal, en we hebben zelfs met een reuzeschildpad gezwommen!
Vanaf Cairns zijn we gisteren doorgereden naar Cape Tribulation. Dit is een van de weinige plekken op de wereld waar het regenwoud direct grenst aan de zee (nog een Lonely Planet-feitje), echt heel bijzonder om te zien. Sowieso was het wel een welkome verandering van landschap, de afgelopen honderden kilometers bestonden alleen maar uit land waarop suikerriet wordt verbouwd (wel grappig, met allemaal kleine spoortjes erlangs voor de Efteling-treintjes die het op komen halen).
Vandaag hebben we het noordelijk deel van Daintree National Park gedaan: de Bloomfield track. Dit was eigenlijk nog mooier dan het deel van gisteren: omdat er alleen 4WD’s konden komen was het veel rustiger en zaten er niet overal resorts.
En nu zitten we in Cooktown, waar we nog precies even dit verhaaltje online kunnen plaatsen voordat we morgen de outback ingaan: over Cape York naar het meest noordelijke punt van Australië. Naar we hadden begrepen uit de boekjes, is dit een hele onderneming, waarbij allerlei voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen (reizen met minstens twee auto’s, toestel meenemen voor noodoproepen..). We zijn dus vandaag naar een information office gegaan, waar we een laconieke meneer troffen die ons nogal overbezorgd vond. Zoals hij zelf zei: ‘Even my grandma did it!’ Het enige gevaar volgens hem was voor mij, ‘the girl with the stick’, die peilt hoe diep het water is bij creek crossings, terwijl Michiel veilig in de auto erachteraan rijdt. ;) (Wat ik toevallig vandaag inderdaad een keer heb gedaan.. Vanaf nu niet meer dus.)
-
31 Juli 2010 - 09:23
Berend:
Wij gaan vandaag 16km wandelen :P ookal is het vast niet zo spectaculair en gaat me vader al op de helft stoppen... ik denk dat ik nog vaker op de foto word gezet :P door me moeder -.- Ik wil trouwens wel eens weten wat voor ruige oma die gast had... -
31 Juli 2010 - 10:04
Marjolein:
Joehoe! begint het allemaal niet te vervelen ondertussen? Ruige watervallen, ongerepte natuur, zeldzame beesten, parelwitte stranden, verknipte ozzy's... Ik heb gister een wilde egel gezien, dat was pas spannend! ;) Veel plezier nog! ik ga weer aan de studie.. :s -
31 Juli 2010 - 12:55
Erica:
Hoi Luitjes, mooie verhalen en foto's we lezen ze met plezier. Geniet er maar van
-
31 Juli 2010 - 18:22
Leonie:
Ohh.. wat word ik jaloers van deze mooie verhalen. Geweldig hoor! Zwemmen in het Great Barrier Reef lijkt me toch wel super stoer. Al die haaienpraat is dan weer minder :S. Maar wel voorzichtig doen hè, "girl with the stick" :).
Ik heb morgen een date: ik ga met een Duitse jongen naar een cocktailbar :D Moet ik alleen wel mijn super hoge hakken van 13 cm aan, want hij is bijna 2 meter lang ;).
Onze reis begint over 3 weken. Nog even genieten van Uppsala dus!
Liefs en knuffel! -
01 Augustus 2010 - 14:30
Roos:
Kinders, wat een gruwelijk verhaal! Geniet er nog eventjes van!
Kusjes!!!! xx -
01 Augustus 2010 - 14:54
Cees:
maidendive michiel? how cool ffffffing jaloers...
have funnnnnn..grtjes cees en thea -
01 Augustus 2010 - 18:41
Sterre:
Ik wou dat ik bij jullie was hoor!! Hier is heeft het minstens een volle week geregend en vandaag en gister hadden we eindelijk een beetje chille dag (gekanoed B))
xxx
ps, denk nog even aan me als ik jarig ben ;) -
05 Augustus 2010 - 20:22
Judith:
Lieverds,
Wij zijn vandaag weer thuis gekomen, altijd weer vreemd na 21/2 week kamperen. Hoe zullen jullie je voelen na zo'n lange tijd weg geweest te zijn... Prachtige foto's en weer een heel leuk verhaal. Ik had het al op de camping gelezen. Ben heel benieuwd wat jullie nu doen. Ook wel een beetje spannend, ik probeer maar niet teveel enge scenario's in mijn hoofd te halen. Voor mij wordt het al een beetje aftellen hoor, nog een aantal weekjes. Ik mis jullie wel, ben blij dat jullie hier even komen logeren. Hoop dat Roos er dan ook nog is, nog even een huis (lekker)vol.
Misschien weer skypen?
Hele dikke zoenen,
mama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
