We zijn vertrokken!

Eindelijk is het dan zover: de letterlijk grote reis is begonnen. Bestemming onbekend, of ja, natuurlijk wel weer terug naar Sydney uiteindelijk, maar daartussen zitten nog bijna drie maanden. Heerlijk niet werken, niet stressen en lekker weer.

Goed, waar waren we gebleven.. Het WK, dat natuurlijk supervet is, maar waar hier vrij weinig aandacht meer aan wordt besteed. Toen Australië zelf nog speelde wel, er werd veel verwacht van de Nederlandse coach. Helaas luidden de krantenkoppen al snel: ‘Betrayed by the Dutchie’. We volgen de wedstrijden van Nederland uiteraard wel, of ze nou om 21.30 beginnen of om 04.30, wij zitten in onze oranje shirts voor de tv. Afgelopen wedstrijd hadden we beiden 2-1 voor Brazilië voorspeld. De verwachtingen waren dus niet echt hoog, en na het eerste tegendoelpunt viel Eva al snel in slaap. Het duurde niet lang of ik begon ook te doezelen, tot ik opeens hoorde: SNEIJDER, 1-1. Wie had dat verwacht. Maar ja, het kon natuurlijk nog fout gaan, zoals zo vaak. Eva viel rustig weer in slaap totdat.. 1-2! Het geloof kwam ineens boven, vooral toen Brazilië ook nog rood kreeg. De adrenaline heeft me nog tot 4.30 wakker gehouden.

Zaterdagochtend moesten we ‘vroeg’ op, want we hadden nog niet heel veel gedaan qua inpakken enzo. Best een drukke dag dus, maar gelukkig alles op tijd afgekregen. ’s Avonds nog een afscheidsetentje met Francesco en Simone, en wat kunnen Italianen nou beter klaarmaken dan spaghetti. Dus spaghetti it was, heerlijk. Daarnaast nog even het thuisfront gerust-geskyped, en wij waren er klaar voor..

In Sydney sloeg de winter goed toe dit jaar, we hebben zelfs de koudste dag in 60 jaar meegemaakt, met een temperatuur van 4°C. Voor ons niet heel heftig, maar voor de Aussies zeker wel. En aangezien we vanaf nu in de auto slapen, is 4°C toch ook voor ons wel wat koud. Onze missie voor de eerste dag was dus, om zo ver mogelijk naar het warmere noorden te trekken en weg uit Sydney, weg van de drukte. Waar we alleen niet echt rekening mee hadden gehouden, is dat het buiten de stad veel sneller donker wordt ’s avonds. En vind dan maar eens een camping, in the middle of nowhere.. Dan maar een vrachtwagenparkeerplaats. Niet heel romantisch en niet helemaal wat we van de eerste nacht hadden verwacht, ook de warmte hadden we nog niet bereikt. Maar goed, de eerste 520 km zaten erop.

De tweede dag op tijd opgestaan, en binnen een half uur zat alles weer in en op de auto. We hadden besloten om niet de snelle Pacific Highway te nemen maar de Waterfall Way, die meer landinwaarts loopt, door allemaal leuke dorpjes (waar je helaas maar 50 km/h mag, wat niet heel erg opschiet). En zoals de naam van de weg al verraadt, kwamen we langs een aantal watervallen. De eerste, Wollomombi Falls, is één van de grootste van Australië. Heel mooi, ondanks dat er niet zoveel water viel doordat de rivieren een beetje droog liggen. De tweede waterval was minder hoog, maar wel met genoeg water om mooie foto’s op te leveren. ’s Middags zijn we op tijd gestopt op een camping net onder Grafton. We hebben een plekje aan de rivier uitgezocht en daarna lekker gedineerd met pasta uit een pakje, haha. Heerlijk een vuurtje gemaakt en tot een uurtje of negen buiten gezeten met warme chocolademelk. Die paar honderd kilometer die we noordelijker zaten, bleken ineens uit te maken want ’s nachts was het een stuk warmer.

Daardoor konden we lekker een beetje uitslapen, en zijn we vanmorgen om elf uur vertrokken met als bestemming Byron Bay, een hippieplaatsje op het meeste oostelijke punt van Australië. Onderweg weer leuke dorpjes doorgereden, maar ook vooral lange stukken met helemaal niets. Het deed ons, ondanks dat we er allebei nog nooit zijn geweest, denken aan de Afrikaanse savanne (maar dan met kangoeroes in plaats van olifanten). ’s Middags kwamen we aan in Byron, en zijn we naar de vuurtoren gereden met een prachtig uitzicht over twee baaien en een heleboel oceaan. Maar het mooiste waren nog de walvissen, die we in de verte water omhoog konden zien spuiten, en een groep dolfijnen die net langszwommen. Zo vet hoe ze uit het water sprongen.. Maar wel moeilijk om op de foto te zetten, haha (we hebben wel een leuk filmpje, maar die kunnen we nog even niet uploaden met onze slome internetstick). Daarna op zoek gegaan naar een camping, wat niet heel moeilijk bleek te zijn. Nu zitten we dan ook lekker met een Tooheys bij de auto, klaar voor Nederland-Uruguay. De wekker staat om 4.00, hopelijk kunnen we een tv vinden. Er schijnt er ergens op de camping één te zijn.