Cape York was TE vet!
Door: Eva en Michiel
Blijf op de hoogte en volg Michiel en Eva
10 Augustus 2010 | Australië, Cairns
Korte samenvatting: Cape York was TE vet!
Ongelofelijk dat bijna iedereen stopt bij Cairns, mensen weten niet wat ze missen. (Heeft er misschien ook wat mee te maken dat Cape York niet kan in een campervan.)
Vanaf Cooktown zijn we in twee dagen zo ver mogelijk naar boven gereden, eerst door Lakefield National Park en daarna over de Peninsula Developmental Road en Telegraph Road. Best bijzonder om voor het eerst echt in de outback te rijden: de weg bestaat uit rood stof, alle planten zijn bedekt met rood stof, en overal staan meters hoge termietenheuvels gebouwd van rood stof. Wat je ook probeert, na een paar uur ben je zelf ook bedekt met een laag stof. We hebben ook echte Australische clichémomentjes gehad, met kangoeroes die langsspringen over een oneindige weg (en een enorme varaan die totaal relaxed oversteekt terwijl wij een noodstop maken).
Maandag zijn we maar gestopt op een echte camping, om het zojuist genoemde stof eraf te douchen. We waren nu vlakbij het begin van de Overland Telegraph Line, zoals de naam al zegt: de weg waarlangs vroeger de telegraaflijnen liepen. Volgens ons boekje een enorm ruige track met veel lastige creek crossings, maar absoluut onmisbaar. Dinsdagochtend besloten we vol goede moed om het gewoon te proberen, maar na een paar kilometer zonk de moed ons al in de schoenen toen we aankwamen bij de eerste crossing. De afdaling was zó steil en lastig, en dan wisten we nog niet eens hoe diep het water precies was – we durfden er niet meer doorheen te waden na de krokodillenverhalen van de ‘girl with the stick’-meneer.
Zwaar teleurgesteld zijn we uiteindelijk omgekeerd om dan maar de bypass roads naar de top te nemen. Maarrr! Precies op het goede moment kwamen we toen twee 4WD’s tegen. In Nederland zou dat niks hebben veranderd, maar deze mensen deden meteen hun raampje open en vroegen waarom wij de verkeerde kant opgingen. Met onze verklaring namen ze geen genoegen: we mochten absoluut niet de OTL missen en moesten direct weer keren en achter hen aanrijden.
Eerst vonden we het best wel spannend, maar uiteindelijk was het zooo geweldig! Het was inderdaad een behoorlijk ruige track; we hebben er ongeveer twaalf uur over gedaan om de volledige 120 km af te leggen, waaronder zo’n 20 crossings. Tussendoor hebben we lekker gezwommen bij de Fruit Bat Falls en een nachtje gekampeerd bij Sam Creek, waar we als echte avonturiers een stuk door de creek zijn gaan zwemmen/lopen en van een waterval naar beneden zijn geklommen (waarna Eva zich als een echt meisje gedroeg en niet meer naar boven kon klimmen).
Onze onverwachte crossing op Fraser Island was een lachertje vergeleken met de crossings die we op de OTL hebben gedaan, met namen als Mistake Creek, Cannibal Creek en Gunshot Creek. Deze laatste is schijnbaar de meest beruchte van allemaal, en toen we er aankwamen begrepen we waarom: van de drie entrance points lopen er twee verticaal naar beneden. Wij namen de derde, iets minder onmogelijke entrance, maar hebben wel een mooie foto gemaakt van meer moedige/domme mensen. (We hebben ook een hoop vette filmpjes, maar die kunnen we nu niet online zetten met ons shit-internet.. Hebben we tenminste nog iets om te laten zien als we terug komen.)
Woensdagmiddag bereikten we het eind van de OTL: de Jardine River, vanaf waar de grond is teruggegeven aan de Aboriginals. Allemaal heel nobel en politiek correct, maar hierdoor moesten wij dus NEGENTIG dollar betalen voor het rotpontje dat ons de 20 meter naar de overkant bracht. Maar goed, je moet er wat voor over hebben om de top te bereiken he. ;) De schade die we hadden opgelopen op de OTL bleek gelukkig relatief beperkt: de voorste kentekenplaat is weg en de zijkant van de bullbar hangt los. We hebben auto’s gezien die er vele malen erger aan toe waren.. Om de bullbar te repareren moeten we wel naar de dichtsbijzijnde garage die aluminium kan lassen, oftewel ‘eventjes’ terug naar Cairns (900 km).
’s Avonds op de camping was de hele groep compleet: de twee auto’s die ons hadden ‘geadopteerd’ (zoals zij het noemden), plus hun twee volgauto’s met opa’s en oma’s die de bypass roads hadden gedaan. De volgende dag hebben we met vijf auto’s de reis voortgezet naar het meest noordelijke punt van Australie, waarbij we nog een paar kleine crossings tegenkwamen. Daarna een flinke klim (lopend dit keer) van twee kilometer over de rotsen, maar uiteindelijk heeft iedereen de top bereikt! We werden zelfs nog even begroet door twee dolfijnen en een aantal schilpadden.
De volgende dag is de groep weer uit elkaar gegaan, wij gingen samen met één andere auto een 4WD-track doen vlakbij de top en twee nachtjes bushcampen. Dus zo gezegd: twee dagen kamperen op het strand, beetje vissen, lezen, 4WD-en, kokosnoten uit palmbomen halen, zelfgevangen krab eten, luieren.. Heerlijk. De Aussies hebben ons geleerd om echte ‘bush tucker’ te maken: door bloem, water, limonade en kaneel in een pan te begraven in de hete as van het kampvuur, onstond er een soort klef brood genaamd ‘damper’. Verder hebben we belangrijke Australische uitspraken geleerd, zoals ‘put a dead horse on your snag’ (ketchup op een worstje doen), in ruil waarvoor wij hen ‘neuken in de keuken’ hebben geleerd.
Op zondag hebben we afscheid genomen, en wilden we via de bypass roads zo snel mogelijk de weg terug naar Cairns nemen. Deze 900 km bestaat grotendeels uit ‘badly corrugated unsealed road’, wat zich ongeveer laat vertalen als ‘een weg die bestaat uit gaten en ribbels, waardoor je eigenlijk niet harder kan dan 60 km/h, maar als je zachter gaat dan 60 km/h gaat tril je van de weg af’.
Het plan was om flink door te rijden de eerste dag, maar wel voor het donker te stoppen. Dat laatste ging helaas niet door.. Door gelijktijdig disfunctioneren van zowel de Australische als Nederlandse bankpas zaten we rond vijf uur ineens vast in het gehucht Laura, zonder geld en zonder benzine. Gelukkig zijn we in Australië en niet in Europa, want de meneer van de lokale general store c.q. benzinepomp c.q. bankfiliaal deed er alles aan om ons te helpen. Toen we vanalles hadden geprobeerd en duidelijk werd dat we in Laura echt niet aan geld konden komen, kregen we zelfs gratis voor 20 dollar aan benzine, zodat we door konden rijden naar Cooktown, waar een echte bank zit. Zo onwijs aardig! Een zenuwslopende rit later (want met zonsondergang zien de kangoeroes het allemaal niet meer zo goed en springen ze met tientallen tegelijk de weg over) kwamen we uiteindelijk aan in Cooktown, waar de Nederlandse pas op wonderbaarlijke wijze weer gewoon werkte.
Momenteel zitten we weer veilig in Cairns, waar we morgen de auto laten repareren. Daarna ontmoeten we Simone (onze oude huisgenoot), die hier vanavond ook aankomt met zijn broer. De plannen zijn om overmorgen richting Darwin te rijden, een flink eind van ongeveer 1500 km. Totaal hebben we nog ongeveer 6000 km te gaan in vijf weken. De rest van de reis zullen we dus veel in de auto te vinden zijn.
Ongelofelijk dat bijna iedereen stopt bij Cairns, mensen weten niet wat ze missen. (Heeft er misschien ook wat mee te maken dat Cape York niet kan in een campervan.)
Vanaf Cooktown zijn we in twee dagen zo ver mogelijk naar boven gereden, eerst door Lakefield National Park en daarna over de Peninsula Developmental Road en Telegraph Road. Best bijzonder om voor het eerst echt in de outback te rijden: de weg bestaat uit rood stof, alle planten zijn bedekt met rood stof, en overal staan meters hoge termietenheuvels gebouwd van rood stof. Wat je ook probeert, na een paar uur ben je zelf ook bedekt met een laag stof. We hebben ook echte Australische clichémomentjes gehad, met kangoeroes die langsspringen over een oneindige weg (en een enorme varaan die totaal relaxed oversteekt terwijl wij een noodstop maken).
Maandag zijn we maar gestopt op een echte camping, om het zojuist genoemde stof eraf te douchen. We waren nu vlakbij het begin van de Overland Telegraph Line, zoals de naam al zegt: de weg waarlangs vroeger de telegraaflijnen liepen. Volgens ons boekje een enorm ruige track met veel lastige creek crossings, maar absoluut onmisbaar. Dinsdagochtend besloten we vol goede moed om het gewoon te proberen, maar na een paar kilometer zonk de moed ons al in de schoenen toen we aankwamen bij de eerste crossing. De afdaling was zó steil en lastig, en dan wisten we nog niet eens hoe diep het water precies was – we durfden er niet meer doorheen te waden na de krokodillenverhalen van de ‘girl with the stick’-meneer.
Zwaar teleurgesteld zijn we uiteindelijk omgekeerd om dan maar de bypass roads naar de top te nemen. Maarrr! Precies op het goede moment kwamen we toen twee 4WD’s tegen. In Nederland zou dat niks hebben veranderd, maar deze mensen deden meteen hun raampje open en vroegen waarom wij de verkeerde kant opgingen. Met onze verklaring namen ze geen genoegen: we mochten absoluut niet de OTL missen en moesten direct weer keren en achter hen aanrijden.
Eerst vonden we het best wel spannend, maar uiteindelijk was het zooo geweldig! Het was inderdaad een behoorlijk ruige track; we hebben er ongeveer twaalf uur over gedaan om de volledige 120 km af te leggen, waaronder zo’n 20 crossings. Tussendoor hebben we lekker gezwommen bij de Fruit Bat Falls en een nachtje gekampeerd bij Sam Creek, waar we als echte avonturiers een stuk door de creek zijn gaan zwemmen/lopen en van een waterval naar beneden zijn geklommen (waarna Eva zich als een echt meisje gedroeg en niet meer naar boven kon klimmen).
Onze onverwachte crossing op Fraser Island was een lachertje vergeleken met de crossings die we op de OTL hebben gedaan, met namen als Mistake Creek, Cannibal Creek en Gunshot Creek. Deze laatste is schijnbaar de meest beruchte van allemaal, en toen we er aankwamen begrepen we waarom: van de drie entrance points lopen er twee verticaal naar beneden. Wij namen de derde, iets minder onmogelijke entrance, maar hebben wel een mooie foto gemaakt van meer moedige/domme mensen. (We hebben ook een hoop vette filmpjes, maar die kunnen we nu niet online zetten met ons shit-internet.. Hebben we tenminste nog iets om te laten zien als we terug komen.)
Woensdagmiddag bereikten we het eind van de OTL: de Jardine River, vanaf waar de grond is teruggegeven aan de Aboriginals. Allemaal heel nobel en politiek correct, maar hierdoor moesten wij dus NEGENTIG dollar betalen voor het rotpontje dat ons de 20 meter naar de overkant bracht. Maar goed, je moet er wat voor over hebben om de top te bereiken he. ;) De schade die we hadden opgelopen op de OTL bleek gelukkig relatief beperkt: de voorste kentekenplaat is weg en de zijkant van de bullbar hangt los. We hebben auto’s gezien die er vele malen erger aan toe waren.. Om de bullbar te repareren moeten we wel naar de dichtsbijzijnde garage die aluminium kan lassen, oftewel ‘eventjes’ terug naar Cairns (900 km).
’s Avonds op de camping was de hele groep compleet: de twee auto’s die ons hadden ‘geadopteerd’ (zoals zij het noemden), plus hun twee volgauto’s met opa’s en oma’s die de bypass roads hadden gedaan. De volgende dag hebben we met vijf auto’s de reis voortgezet naar het meest noordelijke punt van Australie, waarbij we nog een paar kleine crossings tegenkwamen. Daarna een flinke klim (lopend dit keer) van twee kilometer over de rotsen, maar uiteindelijk heeft iedereen de top bereikt! We werden zelfs nog even begroet door twee dolfijnen en een aantal schilpadden.
De volgende dag is de groep weer uit elkaar gegaan, wij gingen samen met één andere auto een 4WD-track doen vlakbij de top en twee nachtjes bushcampen. Dus zo gezegd: twee dagen kamperen op het strand, beetje vissen, lezen, 4WD-en, kokosnoten uit palmbomen halen, zelfgevangen krab eten, luieren.. Heerlijk. De Aussies hebben ons geleerd om echte ‘bush tucker’ te maken: door bloem, water, limonade en kaneel in een pan te begraven in de hete as van het kampvuur, onstond er een soort klef brood genaamd ‘damper’. Verder hebben we belangrijke Australische uitspraken geleerd, zoals ‘put a dead horse on your snag’ (ketchup op een worstje doen), in ruil waarvoor wij hen ‘neuken in de keuken’ hebben geleerd.
Op zondag hebben we afscheid genomen, en wilden we via de bypass roads zo snel mogelijk de weg terug naar Cairns nemen. Deze 900 km bestaat grotendeels uit ‘badly corrugated unsealed road’, wat zich ongeveer laat vertalen als ‘een weg die bestaat uit gaten en ribbels, waardoor je eigenlijk niet harder kan dan 60 km/h, maar als je zachter gaat dan 60 km/h gaat tril je van de weg af’.
Het plan was om flink door te rijden de eerste dag, maar wel voor het donker te stoppen. Dat laatste ging helaas niet door.. Door gelijktijdig disfunctioneren van zowel de Australische als Nederlandse bankpas zaten we rond vijf uur ineens vast in het gehucht Laura, zonder geld en zonder benzine. Gelukkig zijn we in Australië en niet in Europa, want de meneer van de lokale general store c.q. benzinepomp c.q. bankfiliaal deed er alles aan om ons te helpen. Toen we vanalles hadden geprobeerd en duidelijk werd dat we in Laura echt niet aan geld konden komen, kregen we zelfs gratis voor 20 dollar aan benzine, zodat we door konden rijden naar Cooktown, waar een echte bank zit. Zo onwijs aardig! Een zenuwslopende rit later (want met zonsondergang zien de kangoeroes het allemaal niet meer zo goed en springen ze met tientallen tegelijk de weg over) kwamen we uiteindelijk aan in Cooktown, waar de Nederlandse pas op wonderbaarlijke wijze weer gewoon werkte.
Momenteel zitten we weer veilig in Cairns, waar we morgen de auto laten repareren. Daarna ontmoeten we Simone (onze oude huisgenoot), die hier vanavond ook aankomt met zijn broer. De plannen zijn om overmorgen richting Darwin te rijden, een flink eind van ongeveer 1500 km. Totaal hebben we nog ongeveer 6000 km te gaan in vijf weken. De rest van de reis zullen we dus veel in de auto te vinden zijn.
-
09 Augustus 2010 - 22:23
Berend:
Ik ga zo door :P Klinkt weer vet... behalve dat rode stof dan. Rijd Eva eigenlijk veel of doet Michiel dat allemaal?
-
10 Augustus 2010 - 08:53
Marjolein:
Wow dudes! klinkt allemaal zoo onmogelijk wat jullie doen!! ik kan hier vanachter mijn studieboekjes bijna niet geloven dat er ook nog avontuur te vinden is in de wereld! Wordt weer wennen aan asfalt en verkeersdrempels hier in NL ;) nog 5 weken? x -
10 Augustus 2010 - 11:02
Mama:
Geweldig verhaal weer en telkens weer nieuwe verrassingen op jullie reis.
Wat een gevarieerde groep mensen op die top, zou ik ook wel willen staan. En dan al die aardige mensen, leuk om te lezen. En natuurlijk weer even meegenieten met de foto's, jullie zien er heel gelukkig uit.
Veel liefs,
Judith -
10 Augustus 2010 - 15:48
Sterre:
Wat zullen jullie balen als jullie weer bij ons in het saaie, natte nederland zijn :P Leuk dat al die mensen daar zo behulpzaam zijn ^^
××
ps, waar is dat filpje eigenlijk?;) -
10 Augustus 2010 - 17:01
Ellen:
WAT BEN IK ÓNGELOFELIJK TROTS OP JULLIE!!!!
XXX -
11 Augustus 2010 - 06:21
Frank:
Hoi Eva & Michiel,
Geweldig verhaal en foto's - en gelukkig - more to come!
Veel plezier,
Papa -
11 Augustus 2010 - 10:44
Leonie:
Eva! Je bent hardcore hoor ;) Freaking awesome :D. Wat een afstanden rijden jullie zeg. Ik voel me een beetje zielig met de 1500 km die wij gaan doen. Haha :D Have fun!
Liefs :) -
14 Augustus 2010 - 14:20
Tilly:
Hoi Michiel en Eva,
Wat een verhalen!! Ik was al een tijdje niet op deze site geweest, maar na een bezoekje aan je moeder, kreeg ik weer zin om jullie verhaal te gaan lezen. Wat een geweldige ervaringen en wat een verhalen. Ik had nooit gedacht dat jullie zó avontuurlijk waren. Wel naar Australie, maar niet zo ongelooflijk in de bush en de oerwouden, de stranden en de creeks...
Respect voor jullie doorzettingsvermogen en drang om iets te willen zien en doen. Ik hoop dat de laatste 6000 km net zo avontuurlijk worden en hoop er nog behoorlijk van mee te kunnen genieten...
Enjoy!!!!
-
14 Augustus 2010 - 15:38
Anneke:
gefeliciteerd met de jarige Sterre Gaat het jullie goed down under?Veel lieve groetjes van Anneke en tot over vijf weken.. Geniet er nog even lekker van.Doeii -
18 Augustus 2010 - 07:16
Judith:
Lieve Eva,
goed nieuws: je krijgt 700 euro van de Universiteit voor je reis naar Australië.
kus mama -
19 Augustus 2010 - 09:54
Oma Ina:
Lieve Eva en Michiel
nog even en zijn jullie weer thuis zo te zien en te lezen hebben jullie een fantasties mooie vacantie vele met ons zijn wel een beetje jaloers hoor maar graag weer gezond terugwe missen julliekusjes Ina alle goeds gewentstJaap
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
