In het laatste verhaal waren we nog in Chiang Mai, Noord-Thailand. Het lijkt al weer maanden terug dat we daar waren, waarschijnlijk omdat we veel leuke dingen hebben gedaan.

Vanaf Bangkok zijn we met de nachttrein naar Chiang Mai gegaan, vergeleken met alle busritten die we de afgelopen maanden hebben gehad leek dit wel een beetje op een viersterrenhotel (zonder zwembad). We hadden elk een eigen bank die 's avonds werd omgebouwd tot bed. 

De eerste paar dagen in Chiang Mai moesten we het rustig aan doen omdat ik me ziek voelde. Maar toen het weer beter ging begon de pret. We besloten niet de trip te maken die iedereen doet maar in plaats daarvan zelf een offroad-motor te huren en onze eigen trip te maken. Twee Honda CRF's werden aan ons toevertrouwd voor de komende vier dagen. Nadat we de eerste dag vooral kilometers hebben gemaakt en door een national park hebben gereden begon het echte geweld op dag twee. 

We stonden vroeg op en reden het eerste stukje nog over verharde weg. Na een uurtje hadden we onze geplande afrit bereikt. De weg zou ons ongeveer 30 km verder weer op de verharde weg laten uitkomen, met in het midden een stukje wat niet geschikt zou zijn voor auto's (later zou duidelijk worden waarom).

De weg ging al snel over in een zandweg die ons de bergen in leidde. Zonder enige moeite brachten onze motoren ons berg op en af, vaak met prachtige uitzichten en mooie stukken natuur. Af en toe stopten we voor een foto en werden we ingehaald door lachende locals op brommertjes die in Nederland tien jaar geleden al van de weg zouden zijn gehaald. Na een aantal uur reden we het gedeelte in dat niet voor auto's was. Duidelijk.. De weg versmalde en werd erg stijl, zowel omhoog als naar beneden, met scherpe bochten op vaak hoge bergen. Deze weg was nog geen 7 km maar we hebben er ongeveer twee uur over gedaan. Na nog eens twee uur offroad kwamen we weer op de verharde weg uit. Met pijn in onze kont maar met een ongelofelijke ervaring rijker reden we het laatste stuk naar het volgende dorpje. Moe en uitgestreden ploften we op bed neer en werden niet meer wakker. Nog wel een grappig momentje was toen Eva d'r motor helm afdeed bij het hostel en een mevrouw met schrik zei: "o you are a woman!" 

De derde dag ging over goed asfalt door de bergen heen. Wederom een geweldige rit met nog een kleine offroad detour. Op 15 km van ons eindpunt kreeg ik nog even een klapband en moest ik dus het laatste stuk met een lekke band door de bergen rijden. In Pai hebben ze voor 6 euro een nieuwe binnenband erin gezet.

De vierde dag moesten we vroeg weg voor een laatste hele mooie rit door de bergen. 1850 bochten later moesten we met pijn ons hart de motoren weer inleveren. Nog dezelfde nacht vertrokken we met de trein weer terug naar Bangkok.
Ik weet niet hoe ze het doen maar Dylan en Bernadette hadden ons weer gevonden en samen hebben we een superleuke dag en avond gehad in Bangkok. Ik zal verder niet te veel in details treden over de avond maar de volgende voorwerpen kwamen op hele rare plek tevoorschijn: pingpongballen, scheermesjes, bloemenslingers, sigaretten enz enz.

Met de volgende nachttrein en een boot zijn we vorige week in Koh Tao aangekomen. De plek waar we onze PADI open water hebben gehaald. We hadden van Dylan al een tip gekregen over een Nederlandse duikschool waar een vriend van hem werkt. We hoefden niet lang te zoeken en even later tekenden we voor onze eerste duiklessen. We wilden de volgende dag pas beginnen maar mochten meteen de theorie gaan bestuderen. 

Na eerst een stukje theorie was het tijd voor de eerste duik. Met wat gezonde spanning sprongen we het water in en begon ons duikavontuur. Na wat oefeningen liet Niek (onze instructeur) ons zien waarom Koh Tao zo populair is om te duiken. Met onderwater zicht van 30 meter hadden we een erg mooie duik, we waren meteen verliefd. 

Helaas ging het niet allemaal zo soepel als we hoopten. Tijdens de tweede duik kreeg Eva last van een reverse block in haar bijholte met veel pijn als gevolg. Hierdoor kon Eva helaas niet mee doen met elke duik en duurde het allemaal iets langer dan normaal. Maar doorgaan zou ze en 9 dagen later kunnen we nu alle twee zeggen dat we onze PADI hebben! 

Buiten dat we veel hebben gedoken hebben we ook een aantal geweldige mensen ontmoet en voelden we ons hier voor het eerst in twee maanden echt thuis. We waren niet de enigen die het zo naar onze zin hadden. Een groot deel van de instructors heeft ooit tijdens hun reis hier de PADI gehaald en is daarna nooit meer weg gegaan. Het scheelde niet veel of ook wij waren blijven hangen. Wederom met pijn in ons hart hebben we vanmorgen afscheid genomen van Koh Tao om de rest van onze reis af te maken.. Maar Koh Tao en Impian Divers, we will meet again!



Ps foto's komen via fb..